Thought Experiment

Isang water jug ang give-away sa aming huling High School reunion (not in the picture).  Biglang may naisip akong thought experiment: kung lagyan ko ng tubig ang jug, tapos isara ko ng mabuti, at inalog ko ito ng inalog, dahil sa transfer of energy iinit ang tubig hanggang ito ay kumulo.

'Yun ang theory.

Tapos, naisip ko:  Ano kaya kung ang mga bansang US of A, Tsina, at, siyempre, Pilipinas ay isinagawa ang eksperimentong ito.  Hindi ko alam kung gaano katagal o kabilis ang pag-alog nito, pero ilan kayang tao ang kinakailangan upang mapakulo ang tubig sa jug?

'Eto ang mga sagot ko:

Sa US of A:

• Tanong:  Ilang TNT'ng Pinoy ang kailangan upang alugin ang water jug hanggang kumulo ang tubig?
  Sagot:  Isa.  Mataas 'ata ang OT pay sa abroad.
  
  
• Tanong:  Ilang Mexikano ang kailangan upang pakuluin ang tubig?
  Sagot:  Wala.  Ipinagbawal na ni Trump ang magtrabaho ang mga Mexikano sa US.
  
  
• Tanong:  Ilang puti ang kailangan?
  Sagot:  Wala.  Para lang daw sa mga Mexikano ang trabahong iyon.
  
  
• Tanong:  Ilang blonde ang kailangan?
  Sagot:  100.  Isa ang hahawak sa jug at 99 ang aalog sa kanya.
  
  
• Tanong:  Ilang gay ang kailangan?
  Sumunod na tanong:  Nasan 'yung jug?

Sa China naman:

• Tanong:  Ilang Tsino sa mainland ang kailangan upang alugin ang jug?
  Sagot:  Dalawa.  Isang taga-alog at isang taga-hawak ng bayoneta.
  
  
• Tanong: Ilang Tsino sa West Philippine Sea ang kailangan?
  Sagot:  Wala.  Hahayaan nila ang mga Pinoy na alugin ang jug, at tapos ay kukunin nila ito 'pag kumulo na ang tubig.  Sila naman daw ang may-ari ng jug.

At, siyempre, hindi pahuhuli ang mga Pinoy:

• Tanong:  Ilang cabinet secretaries ang kailangan?
  Sagot:  Wala.  Hindi nga nila alam paano patakbuhin ang kanilang departamento, 'yun pa kayang pag-alog ng jug?
  
  
• Tanong:  Ilang DDS?
  Sagot:  Kahit isa lang.  Subukan mong pahawak sa DDS kung hindi kumulo agad ang dugo mo.
  
  
• Tanong:  Ilang preso na nakagawa ng heinous crime ang kailangan?
  Sagot:  Marami.  Ang pag-alog daw ng water jug ay isang sign of good conduct.
  
  Kaso nga lang, disqualified sila sa pag-alog ng jug.
  
  
• Tanong:  Ilang Millennials?
  Sagot:  Baka wala.  Hindi nga nila pinaniniwalaan 'yung mga atrocities na nangyari noong Martial Law, 'eto pa kayang thought experiment lang?
  
  
• Tanong:  Ilang Du30 Finger ang kailangan upang alugin ang water jug hanggang kumulo ang nilalamang tubig?
  Sagot:  Wala.  Pero, "P#@!, ipinapangako ko, in 3 months lang, kukulo ang tubig.  Kung hindi, I shall resign."
  
  

Ma, Anak N'yo Ba Talaga Ako?

May lumabas na commercial sa TV kung saan ang isang insecure na musmos ang nagtanong kung tunay s'yang anak ng Mama at Papa n'ya:

ANAK:  Ma, anak n'yo ba talaga ako ni Papa?

NANAY:  Oo naman, anak. Bakit?

ANAK:  Bakit magaling kayo ni Papa sa Math, ako hindi.

At dahil ito ay isang commercial, sanitized na ang tugon ng ina.

Pero, sa tunay na buhay, malamang iba ang magiging sagot.  At ang mga ito ang aking top 5 answers:

5.  NANAY:  Anak, nahirapan din ako.  Magaling lang akong mangopya.

4.  NANAY:  Anak, nahirapan din ang Papa mo.  Sa kanya ka nagmana.

3.  NANAY:  Anak, sasabihin ko na ang totoo habang bata ka pa.  Napulot ka lang namin sa kalye.

2.  NANAY:  Anong hindi magaling?  Wala ka ngang line of 7 sa Math.

     ANAK:  68 ang grade ko, Mama.

     NANAY:  See, hindi line of 7.

At ang  number 1 sagot ng Nanay:

1.  NANAY (Sabay yakap at halik sa ulo ng anak):  Pang-Miss Universe talaga ang beauty ng anak ko!

2015 Vacation - Day 5

"And now, the end is near...."

Hindi ko na itutuloy, baka mabaril pa ako. Newaze, alam ko namang alam na alam n'yo na kung ano ang kantang ito: Be My Lady.

Sabi nga nila, ang lahat ay may katapusan. Ang hindi ko lang alam ay kung kelan matatapos ang pagbabayad ko ng utang.  'Di natin masabi, baka bukas-makalawa ma-dial ni Bossing ang cellphone number ko.  O kaya madiskubre ng Eat Bulaga si Bunso.

Kung Showtime ang makakadiskubre, malamang tuloy pa rin ang pagbabayad ko ng utang.

Nalilihis ako.

Ito na ang huling araw ng aking bakasyon.  Oo nga't meron pang Sabado't Linggo, pero, officially, hanggang Biyernes na lang ang bakasyon ko.  Ang ibig sabihin, bukas, pwede na akong tawagan at papuntahin sa opisina.

At least, may accomplishment ako ngayong linggo: Maliban n'ung Lunes, napanood ko ang lahat ng episode ng Kalyeserye.

Maliban doon, wala na.

Siguradong mahihirapan akong kumuha ng buwelo para sa Lunes.  Affected din kasi ako ng First Law of Motion ni Pareng Isaac.  Isang linggo akong at rest, kaya napakalaking force ang kailangan para maging in motion ako.

Hay!  Bakit pa kasi kinain ni Adan 'yung mansanas.

On second thought, hindi naman dapat isiping parusa ang pagtratrabaho.  Ang Diyos nga nagtrabaho at napagod, tayo pa kayang mga tao lamang?

Kailangan nga siguro ng tao ang magtrabaho.  Pero, naniniwala ako na hindi dapat tayo i-define ng ating trabaho.  'Yun bang mas big time ka kung ikaw ay duktor, at naaangatan mo 'yung mga taong nagmamaneho ng dyip.

Sa kabilang dako naman, 'di dapat isipin ng mga nagmamaneho ng dyip na small time sila kumpara sa mga duktor.

Patas-patas lang, basta't hindi gumagawa ng masama.

Kaya, mas mabuti pa 'yung jeepney driver na nanunukli ng singkwenta sentimos kesa kay congressman na nangungurakot ng singkwentang milyones.

Kailangan talaga nating magtrabaho.  'Ika nga ni Papa Kiko, sa kanyang Laudato Si, ang trabaho ay parte ng kahulugan ng buhay dito sa mundo.  Kailangan nating magtrabaho upang mapa-unlad natin ang ating sarili, at magkaroon ng personal fulfillment.

Waw! Hebi agen.

Dapat, magkaroon ang mga tatakbo sa pagka-pangulo ng mga konkretong programa ukol sa pagkakaroon ng mga trabaho para sa mamamayan.  Hindi 'yung motherhood statement lamang na "tatanggalin ko ang kahirapan".

Masarap pakinggan,  pero, dapat masagot nila ang tanong na  "Papano?"

2015 Vacation - Day 4

Sa isang linggo kong bakasyon, itong araw, siguro, ang pinakamasaklap -- nagbayad ako sa aking mga credit cards.

Pero, maliban doon, masaya na rin ako.  Kasi, napanood ko ang unang beso-beso nina Alden at Yaya Dub.

Sarap talaga ng bakasyon, 'yung walang ginagawa, walang inaalala, walang paki-alam.  Pero, sigurado akong pagdating ng araw, pagsasawaan ko rin ito.  Hahanap-hanapin ko rin ang magtrabaho.

Pero, sa ngayon, ayaw ko na munang bumalik.

Bakit nga ba nagbabakasyon ang tao?  O, sa isang linggo, bakit nga ba ipinag-uutos ng Diyos na bawal magtrabaho ng isang araw?

Sabi ni Papa Kiko, sa kanyang encycal letter na Laudato Si, ang pagpapahinga ng Linggo mula sa trabaho ay isa pa ring aspeto ng trabaho.  Isang paraan ito upang malaman at maintindihan natin ang kabuluhan ng trabaho.  Para nga tayo hindi malulong sa tinatawag n'yang empty activism.  

Ang araw rin ng pahinga, 'ika n'ya, ay isang araw ng pasasalamat.  Dito rin natin makikita ang kabuuan, ang karapatan ng iba, at ang pangangailangan, lalo na ng kalikasan at ng mga mahihirap.

Hebi, men.  

Sabagay, 'yun naman lagi ang sinasabi ng pari kapag tapos ng ang misa.  Kung hindi kayo aalis habang komunyon, maririnig n'yo ito:  The mass has ended.  Go in peace to love and serve the Lord. 'Yun siguro ang dapat dala-dala natin sa darating na linggo: peace, love, at service.

Kaya sa darating na Lunes, babalik ako sa trabaho na bitbit ang tatlong ito.  Para rin naman magkararoon ng kabuluhan ang aking bakasyon, maliban sa isang linggo kong panonood ng AlDub.

Sabagay, wala rin naman kasi akong choice kun'di bumalik sa trabaho.  Hindi pumayag si Panganay na buhayin n'ya na lang kaming mag-asawa.

2015 Vacation - Day 3

Natapos na ang kalahati ng aking bakasyon.  Eto, wala pa ring nangyayari sa aking buhay.

Ilang tulugan na lang, pasukan na naman!

Sabi ko nga kay Misis, ano kaya kung mag-early retirement na lang ako.  Wala akong gagawin kun'di gumising ng tanghali, maghatid sa mga bata, at manood ng AlDub.

In order words, mag-bum around.

Siguro, pagkaraan ng isang taon, mataba na ako, na parang baboy na kakatayin.

Balak sana naming magbiyahe ngayong naka-bakasyon ako.  Tamang-tama rin at sem break ng Misis kong titser.  Gusto ng pamilya sa Japan maglakwatsa.  Suggestion ko sa Gapan.

Ang kaso, naurong ang first day of classes ni Bunso.  Ayan tuloy, naurong din ang sem break n'ya.  Kaya, dito lang ako sa bahay namalagi, kasama si Misis. At, 'ika nga ni John Puruntong, "wala ang mga bata!"

'Yun nga lang, hanggang dun na lan 'yun.

Hay!  Three down, two more to go.  Kay bilis ng panahon.

Sana, ganoon din kabilis next week at sa mga susunod pang mga linggo.  Tapos, babagal na lang ulit pagdating ni Pareng Barack.

Kaso, hindi ganun ang takbo ng oras. 'Ika nga ni Pareng Albert, Law of Relativity lang 'yan:

'Pag kasama mo ang boss mo sa opisina, ang minuto ay parang oras.

'Pag kasama mo ang mahal mo sa buhay, ang oras ay nagiging minuto.

At 'pag sabay pa kayong pinanonood ang AlDub, hindi mo namamalayan, Sabado na pala.

2015 Vacation - Day 2

Maliban sa paghatid ng pagkain kay Panganay sa opis n'ya, nandito lang ako sa bahay.  Last two days na lang n'ya sa opis, kaya't nag-volunteer si Misis ipakain, sa huling pagkakataon, ang kanyang masarap na pasta sa opismeyt ni Panganay.

Grabe, alas-diyes pa lang ng umaga, sobra nang trapik sa Skyway.

Ang masaklap doon, mahal ang toll fee, tapos ganoon ding trapik ang aabutan namin.

Newaze, at least, nakauwi kami bago mananghali.  Ang ibig sabihin noon, nakapanood kami ng AlDub.

Tapos, nanood pa ako ng ilang palabas, at natulog ng mga alas-kuwatro.  Alas-sais na ako nagising.

Ang sarap talaga ng bakasyon.  Sana, ganito lagi.

Ang problema, binigyan ako ng aming kumpanya ng cell phone.

Anong baka-bakasyon?

Kaya, 'pag may tumatawag o nag-te-text sa akin, kinakabahan ako.  Baka sa opisina 'yun, may pina-follow up na problema.

Kaya siguro lalong tumataas ang aking high blood.

Kaya rin naman bwisit na bwisit ako kung ang tumatawag ay ang credit card para mag-alok ng utang.

Anak ng pating!  Hindi ko na nga sila mabayaran, dadagdagan pa nila.

2015 Vacation - Day 1

Waw! Pagkatapos ng ilang buwan, nakapagsulat na rin ulit ako rito.

Ngayon ang simula ng isang linggo kong bakasyon.  Pero, dito lang ako sa Maynila maglalayag.  'Ala kasing pera panglakwatsa.  At, siyempre, 'pag sa Maynila ka, ang mapupuntahan mo lang ay SM.  Marami kang mapagpipiliang puntahan.

Hay!  Bakasyon nga ba ito?  Unang araw, nanakit agad ang paa ko, kaya alas-singko, gising na agad ako.  Imagine (all the people, living in this world, yoo-hoo-hoo!), para na ring gising ko 'pag may pasok.

At dahil sa pananakit, napunta tuloy ako sa aming Medical.  Ayan, tuloy, hindi ako nakapanood ng AlDub.  May TV nga sa Medical, Showtime  naman ang palabas.  Mas gusto 'ata ng mga nurse namin ang magtrabaho kapag break time kesa mag-relaks.

Tapos, sinundo namin si Bunso sa school.  Buti na lang, hindi pa trapik nang makauwi kami. Hindi na nga lang namin inabutan ang Destiny Rose.

Kaya, ayan, unang araw ng bakasyon, nasa labas ako.  Gusto ko sanang magtulog na lang sa bahay.  Kumain.  Manood ng TV.

Sa madaling salita, magpaka-bum.

'Di bale, may apat na araw pa ako.  Anim, kung idadagdag ang Sabado't Linggo.

Marami-marami pa.

Top Ten Punishments To Those Who Will Abuse Their Wang-Wangs

Isang malaking usap-usapan noong nakaraang linggo ay ang pahayag ni P-Noy na "walang wang-wang" na dapat gamitin para lang makasingit sa trapiko. Paano naman kung may mahuling nang-aabuso ng kanilang wang-wang? 'Eto ang aking mungkahing mga parusa para sa mga abusadong ito:

Punishment Number 10
Pababalikin s'ya sa hulihan ng trapiko.

Punishment Number 9
Ipapasok ang kan'yang ulo sa hood ng kotse at tapos ay paiingayin ang wang-wang.

Punishment Number 8
Pasusunurin s'ya sa prosisyon ng patay, at pagbabawalang mag-overtake.

Punishment Number 7
Papanoorin sa kanya ng isan-daang beses ang pinakasikat na karera na naisapelikula - Ben Hur. At huwag s'yang bibigyan ng popcorn.

Punishment Number 6
Pahuhugasan sa kan'ya ang lahat ng windshields ng mga kotseng naiipit sa trapiko.

Punishment Number 5
Sa loob ng isang linggo, paiingayin ang kan'yang wang-wang sa loob ng kan'yang kwarto. Walang katiyakan kung anong oras o ilang beses ito patutugtugin kada gabi.

Ilalagay ang wang-wang sa ulunan ng kan'yang kama, at ang control upang ito'y mapatay ay ilalagay sa kanyang kotse.

Punishment Number 4
Pakakantahin s'ya ng My Way sa isang karaoke bar, nguni't ang gagamitin n'yang lyrics ay pawang "wang-wang" lamang ("Wang-wang, wang-wang wang-wang....")

S'yanga pala, ang mga customers ng nasabing bar ay walang pasensya sa mga taong binababoy ang kanilang paboritong kanta.

Punishment Number 3
Isasakay s'ya sa hood ng ambulansya o trak ng bumbero at sisigaw s'ya ng "WANG! WANG! WANG! WANG...!"

Punishment Number 2
Tatakpan ng mga 'di-matatanggal na stickers ang kan'yang kotse na nagsasabing "Inabuso ko ang aking wang-wang!"

At ang pinakamalupit na parusa para sa mga umaabuso ng kanilang wang-wang:
Puputulin ang kan'yang wang-wang.

Happy Birthday, Tita Cory

Seventy-seventh birthday ngayon ni Tita Cory. Happy Birthday!!!!

Birthday din ngayon ng Ate ko. Happy Birthday din!!!

Santi

Isang malakas na bagyo na naman ang dumaan sa Pilipinas, ang bagyong Santi. Buti't sandali lang dumaan dito sa 'Pinas.

Noong nasa Cebu ako, may nabibiling gamot, Santi ang pangalan, na ang nagagawa'y tulad ng Viagra.

Hindi ko naman ito nasubukan kaya hindi ko alam kung gan'un kalakas, at kabilis mawala, ang epekto.

Relationship

Alam ko na ang tawag sa isang relasyon na "more than friends, but less than lovers" -- Friendster.

Hapi Bertdey

Hapi Bertdey sa lahat ng taong ipinanganak ng Feb 29!