Top 5 Reasons Why MOA's Globe was Stolen

Nabulabog kamakailan lang ang buong 'Pinas nang ibinalitang nawawala ang globe sa MOA. Pa'nu nangyari  'yun?  At bakit nagawa 'yun?

Kahit ako'y isang engineering graduate, dahil ang hawak ko ay kuryente, hindi ko alam kung gaano kadali o kahirap buwagin ang isang napakalaking istraktura.

Pero, dahil ako'y ma-usi, naisip kong sagutin bakit nga ba ninakaw 'yung globe ng MOA:

Number 5:  Nasa 'Pinas si David Copperfield.

Number 4:  Nagreklamo na ang Smart.

Number 3:  Gagamiting poste ng DITO.

Number 2:  Hindi naman talaga ito ninakaw.  Aayusin lang ang posisyon ng 'Pinas.  Napakalayo daw kasi ito sa Mainland.

At ang number 1 na dahilan kung bakit ninakaw ang globe ng MOA:

Para makapagyabang ang anak ni BBM ("Talo 'yan ng lolo ko....")!

Majority Rules?

Kamakailan lang, naglabas ang Pulse Asia na 91% ng mga Pinoy ang nagtitiwala kay Du30 Finger, samantalang 57% lang ang kay Leni. S'yempre, tuwang-tuwa ang mga DDS. Parang ang mataas na approval rating ay katumbas na tama ang ginagawa ng panggulo.  At si Leni?  Sabi ni Kumareng Roque wala naman daw ginawa si VP kun'di mamulitika.

Napa-isip tuloy ako.  Ibig bang sabihin noon, ang pananaw ng nakararami ang s'yang magdidikta kung tama o mali ang isang bagay?  Na ang katotohanan ay depende sa majority?

Naalala ko tuloy 'yung lumang kuwento:

Isang araw, nagkaroon daw ng popularity contest.

'Yung nanalo, isang kriminal, nakalaya.

'Yung natalo, ipinako sa krus.

Top 5 Reasons Bakit Hindi Ako Bobo

Kamakailan lang nalathalang ang mga Pinoy daw ang isa sa may pinakamababang low IQ sa buong South East Asia.

Sa iskor na 86, dinaig tayo ng mga bansang Singapore (108),  Vietnam (94), Malaysia (92), Brunei, Cambodia, Thailand (tig-91), Laos (89), Myanmar at Indonesia (tig-87).  Hindi ko nakita kung ilan ang nakuha ng East Timor, pero hindi nangangahulugang mas mababa ang IQ nila kesa 'Pinas.

Kamakailan lang din lumabas ang balitang 91% ng mga Pinoy ang nagtitiwala pa rin kay Duterte.

Nguni't, mabalik tayo sa usapang-IQ.

S'yempre, 'pag sinabing average, hindi lahat ng tao ay may ganoong iskor. May mga taong may IQ na mas mataas sa 86, at meron namang mas mababa pa roon.

Nasisiguro kong isa na ako sa mga iilang Pinoy na may IQ na mas mataas sa 86.

Bakit, 'ka mo?  Narito ang aking mga dahilan:

5. Hindi ako nakipagsiksikan sa Manila Bay para tignan 'yung fake white sand.
   
   Naglaho ang social distancing para lang magisnan ang tinambak na dolomite sa Manila Bay.
   
   Sabagay, hindi ko rin naman sila masisisi.  Bago nga naman matapos ang taon, malamang inanod na ang mga buhangin.
   
   Pero, kahit na.  Hindi ko ipagpapalit ang aking kalusugan sa P389.8M.... Teka, ganoon kamahal 'yun?
   
   
6.  Naintindihan ko ang salitang "komunista". 
   
   Bakit nga ba ang mga pumupuna sa gobyerno ay binabansagang "komunista"?  Tapos, halos halikan naman ang p'wit ng bansang Tsina?  Sino ba ang talagang komunista? Gustong lipulin ang mga komunista (kuno) na mga Pinoy pero hinahayaan namang sakupin ang ating bansa ng komunistang Tsina.
   
   O baka colonial mentality lang 'yan?  Pera-pera?  Kabobohan?
   
   Bawal Judgmental!
   
   
7. Wala akong ibinoto sa mga senador na nanalo noong nakaraang eleksyon...
   
   Sabi ng FB friend kong DDS, napakabobo nating mga Pinoy kasi ang mga ibinoboto natin ay pawang mga corrupt na politiko.
   
   Sa puntong ito may punto s'ya.
   
   
8. ... at proud akong amining binoto ko si Leni.
   
   Kasama ka sa statistics kung hindi mo ito na-gets.
   

At ang number 1 na dahilan kung bakit masasabi kong hindi ako bobo:

1. Kahit kelan hindi ko pinaniwalaan sina Jay Sonza at Mocha.
   
   

Top Five Wang-Wang Quotes sa Panahon ng ECQ

Ayan, bumalik na naman ang wang-wang mentality.  Kaya naman, naisip kong mangolekta ng mga quotes na nagpapapakita ng sense of entitlement.  Narito ang aking top five:

5. "Sarap ng buhay!"

4.  "Kinumusta rin po natin ang kalagayan ng 322 OFWs natin sa Matabungkay Lian Batangas."

3.  "Bakit bibigyan yung middle [class] eh may trabaho sila?"

2.  "Sabi mo, the law is the law. Well, akin na 'yun."

At ang number 1 wang-wang quote habang nasa-ECQ:

1.  "Happy birthday, General."

Wang-Wang, Revisited

Ang isang gusto kong ginawa ni Noynoy ay 'yung tanggalin n'ya ang mga wang-wang.  Isipin n'yo nga, isang oras ka nang nasa trapik, tapos makakarinig ka ng wang-wang para ikaw ay tumabi o kaya sila ay maka-counter flow.  Kaya, kahit sino na lang, basta't may malaki't mamahaling kotse, nagkakabit ng wang-wang.

Pero, napansin ko, bago magka-ECQ, parang bumabalik na naman ang mga wang-wang.  

At na-confirm ko na bumalik na nga sila, kahit na may dalawang buwan na akong hindi nag-dra-drive.

Ang wang-wang ay isang simbolo, metaphor, 'ika nga. Isa s'yang sagisag ng kapangyarihan, ng nakaka-angat, ng entitled.

'Pag may wang-wang ka, pwede kang ma-una, walang haharang sa 'yo

'Pag may wang-wang ka, pwede kang lumabag sa batas, walang huhuli sa 'yo.

.'Pag may wang-wang ka, pwede mong gawin ang gusto mo, walang kokontra sa 'yo.

Nakakalungkot.

Sabagay, kahit noon pa man, meron nang wang-wang.

Noong panahon ni Kristo, ang mga Pariseo ay gumagamit na ng mga wang-wang, para ipakita sa madlang people ang kabutihang ginagawa nila.

Buti pa ang mga Pariseong ito, at least, may mabuti silang ginagawa matapos nilang mag-wang-wang.

'Di tulad ngayon,  pagdaan ng wang-wang, panay mabahong usok ang iyong maaamoy.

 

Writing Tip: Give Your Protagonist A Dilemma

Isang writing tip ang nabasa ko: bigyan ang bida ng dilemma.  Pwedeng ang mga choices ay between the lesser of two evils o kaya'y the greater of two goods.  Siyempre, hindi pwedeng ang isa ay evil at ang isa ay good; no contest 'yan.

Kamakailan lang, may isang pangyayari ang nagbigay sa akin ng inspirasyong magsulat.  Dalawang positive values ang naisip kong pagsabungin, at isa lang ang pwedeng piliin ng bida.

Kaso, nag-give up na rin akong isulat ang kwento. Kasi, kahit anong sitwasyon ang isipin ko, kahit paano ko pagbalig-baligtarin ang aking istorya, hindi ko maisip kung paano tatalunin ng gentlemanliness ang integrity.

Panic Buying

Tatlong oras kaming nakapila sa grocery kagabi.  Normal grocery day lang sana namin, pero napasabay kami sa pag-panic buying ng mga tao.  Sa tagal ng aming pagpila, nakipag-panic buying na rin kami.

'Di ko naman gawain ito.  Kahit noong mga coup d'etat kay Tita Cory at 'yung inaasahang The Big One hindi ako nag-panic buying.  Hindi dahil hindi kami nag-panic; wala lang kaming pang-buying.

Nag-decide akong makisali dahil sa dalawang dahilan:

1. Nagdeklara si Du30 Finger na magkakaroon ng lockdown ang buong Metro Manila; at
   
2. Si Du30 Finger.

Sa totoo lang, noong una pa mang naupo si Du30 Finger, ipinagdasal ko na na sana'y maging matagumpay ang kanyang panunungkulan.  Sana, s'ya na ang maging pinakamahusay na naging presidente ng Pilipinas, lalo na sa mga panahon ngayon.

Kaso, parang gusto ko nang sumigaw ng "Eli, Eli, lama sabachthani".

Alam ko namang marami ang naniniwalang si Du30 Finger na ang pinakamagaling na presidente.  Ang gusto ko lang naman, sana totoo ito sa point of view ng 'Pinas at hindi ng Tsina.

Pasado alas-siyete ng gabi ubos na ang mga sardinas.

Bandang alas-nueve, ubos na ang Safeguard.

Malamang, ang alkohol, ubos na noong Lunes pa lang.

Buti't marami ako nito sa bahay,  iba-iba pa ang brand:  Black Label, Chivas, Tanduay....

Top Five New Names ng Ating Bansa

Kamakailan lang, nag-suggest si DU30 Finger na palitan ang pangalan ng ating pinakamamahal na bansa.  Wala nga lang s'yang originality dahil ang gusto n'yang pangalan ay iminungkahi na rin ng dati ring panggulo, si the Unreal McCoy.

Hindi naman sa inaayawan ko ang suggestion, pero, dahil tayo ay nasa isang demokrasya at wala sa isang diktadura.... Teka, mali 'ata ako ng bansa.

Ne-waze, ang gusto ko lang sana ay dumami ang mga suggestions para makapili tayo ng pinakamagandang pangalan.  Brainstorming baga, kung saan isinasaad na "quantity breeds quality".

At kung ang akala ninyo ang pinagsasasabi ko ay tungkol sa pag-aalaga ng manok na pansabong, 'wag nyo nang ituloy ang pagbabasa at baka sumakit lang ang ulo n'yo.

Kung kaya, maliban sa "Maharlika", narito ang aking mga mungkahing bagong pangalan ng ating republika:

Number 5:  Maalikaya
Mga Misis, kung natawa si Mister dito, magduda na kayo.

Number 4:  Republika ng Cronus
At ang tawag sa mga mamamayan nito ay Cronies.

Number 3: Republika ng Independyenteng Pilipinas
Ang isang impetus upang palitan ang pangalan ay dahil nanggaling daw ito sa pangalan ng isang Kastilang hari, at ang salitang "Pilipinas" ay may connotation na colony pa rin tayo ng España (yung bansa, hindi 'yung kalye).  Eh, 'di, lagyan natin ng salitang Independyente upang ipakita sa buong mundo na malaya na tayo.  (Malapit na nga lang mamatay.)

Number 2:  Hacienda Pilipinas
'Ika nga ni Brother Bo, and Pilipinas ay isang napakalaking Hacienda dahil lagi na lang tayong umaasa sa haciendero (presidente) upang lutasin ang ating mga problema.

At ang Number 1 na bagong pangalan ng Pilipinas:  Feilubin, province of China.

Ang Mamatay Ng Dahil Sa'yo

Gusto raw palitan ni Tito Sen ang huling linya ng ating pambansang awit, mula sa "Ang mamatay ng dahil sa'yo", ay gagawing "Ang ipaglaban ang kalayaan mo."  Masyado raw defeatist  ang kasalukuyang linya.

Sa huli'y hindi na rin n'ya ipinagpatuloy ang mungkahing ito.  Marami raw mahinang umintindi (bobo?), kaya, ayawan na.

"Ayaw n'yo?  Huwag!"

Pero, bago muna nating i-dismiss ang panukalang ito, maganda rin naman sigurong suriin natin ito.  Malay mo, baka nga may punto naman si Tito Sen.

Sino na nga ba ang handang magpakamatay para sa bayan?

Ayon kay Du30 Finger, hindi ang mga sundalo.  Hindi raw papayag ang mga ito na pumunta sa Spratley para makipagbanatan sa mga Tsino dahil iisipin ng mga sundalong suicide mission and kanilang gagawin.  Magkakaroon lang daw ng coup d'etat kung uutusan n'ya ang Hukbong Sandatahan na magtapang-tapangan sa area na 'yun.

Eh, kung walang tiwala ang Commander-in-Chief sa kanyang mga sundalo, sino pa ang gustong "mamatay ng dahil sa 'yo"?

Paano naman 'yung sinabi ni Ninoy na "The Filipino is worth dying for"?  Ayan nga't gustong palitan ang mga mukha nila ni Cory sa limang-daang piso, at si Lapu-lapu ang ilalagay.  'Di kaya nagsisisi si Ninoy?

'Yung mga politiko nais daw maglingkod sa bayan? Redi ba sila?

Eh, 'yung mga opisyales nga ng Tacloban, nagsipagtakbuhan sa Maynila noong dumaan ang Yolanda. 

Ang mga kabataan, ang "Pag-asa ng Bukas", ayon kay Rizal?  Baka mas gugustuhin pa nilang magpakamatay para sa mga gadget nila kesa sa bayan.

Kaya, nakakalungkot.  Baka nga wala nang gustong mamatay para sa bayan.

Sabagay, kahit siguro noon. Sino bang bayani ang talagang nag-alay ng kanilang buhay para sa bayan?  Parang iilan lang.

Pero, sa palagay ko, marami rin.

Sila ang mga ordinaryong taong lumaban sa mga mananakop, mula sa mga Kastila hanggang sa mga Hapon.

At meron ding mga taong hanggang ngayo'y lumalaban para sa ating mga karapatang pantao.

Kahit walang kalyeng naka-pangalan sa kanila.

Kaya hangga't may isang Pilipinong handang ibuwis ang kanyang buhay para sa bayan, relevant pa ring kantahin ang linyang "Ang mamatay ng dahil sa 'yo."

Ang Noli Bilang Isang Blog

Sinimulan kong basahin ang Noli Me Tangere na-download ko sa Project Gutenberg. Buti na lang at may epub format, kun'di'y maloloka ka sa kababasa ng txt format; mahirap na ngang basahin 'yung Tagalog n'ya (isinalin ni G. Pascual H. Poblete mula sa "wicang Castila" noong taong 1909, mahigit isang daang taon na ang nakakaraan), magbabasa ka pa tulad ng "...cagagawán n~g m~ga lindól at m~ga bagyó..."

Unang binasa ko ang nobelang ito noong ako'y nasa-High School pa, mahigit tatlumpong taon na ngayon (nagpaghahalata ang aking edad). At tulad ng lahat ng mga Pinoy, maliban na lang marahil sa mga titser ng Filipino, ay ito rin ang huli kong pagbasa nito.

Nakakalungkot, pero may dahilan ako. 'Yung kasing librong aking ginamit noon ay na-publish bago pa nagkaroon ng WWII (World War Two, at hindi World Wide II), siguro mga taong 1930's. 'Yun ang hinahanap kong translation, na dati'y mabibili lamang sa National Library, pero hindi na rin available ngayon doon.

Ayaw ko kasi 'yung mga nasa-bookstore ngayon; mas para silang textbook kesa nobela, 'yun meron pang "MGA TULONG SA PAG-AARAL" kada dulo ng bawat chapter. Bakit, 'yun bang mga katha nina Stephen King at Nicolas Sparks ay may kasamang "GLOSSARY"?

Abridged na rin 'yung mga librong binabasa ng mga High School students ngayon. Marahil, dahil na ngang mahirap nang basahin ang nobela sa wikang Tagalog, tinanggal na ang ilang mga nakasulat sa orihinal, mga ilang paglalarawan o descriptions ng noong panahon na 'yun, o kaya'y mga paniniwala ni Rizal, lalo na 'yung tungkol sa relihiyon. Nag-concentrate na lang ang mga kasalukuyang libro sa main story ng Noli.

Na sayang din naman. Maraming nawawawala dahil sa abridgment.

Kaya sinimulan ko muling basahin ang Noli, sa edition na luma na ang pagkaka-translate.

Siguro, kung nabubuhay si Rizal ngayon, isang blog ang kanyang isusulat, sa halip na isang libro. Mas marami kasing nagbabasa ngayon ng blog kesa libro. Ang isa pa, ang tema ng libro ay pasok na pasok sa blog. Mga komentaryo tungkol sa mga nangyayari noon, na parang si Professional Heckler sa ngayon.

Umpisa pa lang, tawang-tawa na ako. Inilarawan ni Rizal kung paano ang naging reaksyon ng mga tao tungkol sa biglaang paghahanda ng isang hapunan ni Kapitang Tiago:

"Cawangis ng kisláp ng lintíc ang cadalîan ng pagcalaganap ng balítà sa daigdigan ng mga dápò, mga langaw ó mga 'colado' (mga taong nagpupunta sa mga handaan kahit hindi imbitado - B.), na kinapal ng Dios sa canyang waláng hanggang cabaitan, at canyang pinararami ng boong pag-irog sa Maynílà."

Pinakita n'ya ang bahay ng Kapitan, na "natatayô sa pampang ng ilog na sangá ng ilog Pasig, na cung tawaguin ng iba'y "ría" (ilat) ng Binundóc, at gumáganap, na gaya rin ng lahát ng ilog sa Maynílà, ng maraming capacanang pagcapaliguan, agusán ng dumí, labahan, pinangingisdâan, daanan ng bangcang nagdádala ng sarisaring bagay, at cung magcabihirà pa'y cucunán ng tubig na inumín, cung minamagalíng ng tagaiguib na insíc."

Ganito naman niya ipinakita ang sala:

"Nasasalas ang mangagsisicain, sa guitnâ ng lubháng malalakíng mga
salamín at na ngagníningning na mga araña: at doon sa ibabaw ng
isáng tarimang pino ay may isáng mainam na "piano de cola",
na ang halaga'y camalácmalác, at lalò ng mahalagá ng gabíng itó, sa
pagca't sino ma'y walang tumútugtog. Doo'y may isáng larawang "al
óleo" ng isáng lalaking makisig, nacafrac, unát, matuwíd, timbáng
na tulad sa bastóng may borlas na tagláy sa mga matitigás na daliring
puspós ng mga sinsíng: wari'y sinasabi ng larawan:

--¡Ehem! ¡masdán ninyó cung gaano carami ang suot co at aco'y hindî
tumatawa!"

Tungkol naman kay Kapitan Tiago, may isang mahigpit na karibal ang ginoo, si Donya Patrocinio, sa pagyayabang sa pagpapakita kung gaano sila ka-relihiyoso. Kung ang Kapitan ay nag-alay sa isang imaheng Birhen ng isang bastong gawa sa pilak at may mga esmeralda't topacio, ang Donya nama'y magbibigay ng isang bastong gawa sa ginto na may mga brilyante. Ganoon na lamang ang pataasan ng dalawa hanggang sa huli'y tinalo ng babae ang lalaki at "umaasa ang mmga cacampí ni Doña Patrociniong pagcamatáy nito'y maguiguing 'canonizada', at si Capitang Tiago ma'y sásamba sa canyá sa mga altar, bagay na sinasang-ayunan ni Capitang Tiago at canyáng ipinangangaco, mamatáy lamang agád."

Alam din naman natin ang kwento ni Maria Clara, na ang tunay na ama ay si Padre Damaso. Kaya, nang ipinanganak ang babae, ito'y mas mukhang Kastila kesa Pinoy. Malayo ang pagkakahawig ni Maria Clara kay Kapitan Tiago, pero, "anáng mga nahihibáng na mga camag-anac, na caniláng nakikita ang bacás ng pagcâ si Capitang Tiago ang amá, sa maliliit at magandáng pagcacaanyô ng mga tainga ni María Clara."

May mga romantikong sandali rin ang nobela. Isa na rito ay ang usapan nina Maria Clara at Ibarra sa azotea, na parang ligawan nina Romeo at Juliet sa balkonahe. Tinanong ni Maria Clara kung hindi siya nalimutan ni Ibarra habang ang lalaki'y nasa ibang bayan, at kayraming magagandang babae ang naroroon, na isinagot naman ni Ibarra na, "cung minsa'y náliligaw acó sa mga landás ng mga cabunducan, at ang gabíng doo'y untîuntì ang pagdatíng ay naráratnan acóng naglácad pa't hinahanap co ang aking daan sa guitnâ ng mga 'pino', ng mga 'haya' at ang mga 'encina'; cung nagcácagayón, cung nacalúlusot ang iláng mga sínag ng buwán sa mga puáng ng masinsíng mga sangá, wari'y nakikinikinita co icáw sa sinapupunan ng gubat, tulad sa isáng nagpapagalagalang aninong gágalawgaláw at nagpapacabicabilâ sa liwanag at sa mga carilimán ng malagóng caparangan, at sacâ ipinarírinig ng 'ruiseñor' ang canyáng ibá't ibáng cawiliwiling huni, inaacálà cong dahil sa icáw ay nakikita't icáw ng siyáng sa canyá'y nacaaakit."

Marahil, isang dahilan ang pagka-ban nito sa maraming Catholic schools ay hindi lamang 'yung pagpapakita ni Rizal sa mga pagmamalabis ng mga Kastilang pari, kun'di pati na rin sa mga pananaw ni Rizal tungkol sa Simbahan sa Pilipinas noong panahon na 'yun. Isang masakit, nguni't makatotohanang pananalita ang sinabi ni Rizal:

"At icáw, Religióng ilinaganap na talagáng úcol sa sangcataohang nagdaralità, ¿nalimutan mo na cayâ ang catungculan mong umalíw sa naaapi sa canyáng carukhâan, at humiyâ sa macapangyarihan sa canyáng capalalûan, at ngayó'y may laan ca lamang na mga pangácò sa mga mayayaman, sa mga táong sa iyó'y macapagbabayad?"

Ang nobela'y nagsisimula nang maging dark pagkatpos malaman ni Ibarra na ang bangkay ng kanyang ama ay ipinahukay ni P. Damaso upang ilibing sa libingan ng mga Insik. Subali't ang nautusa'y palibhasa'y tinatamad, kesyo umuulan noong araw na 'yun, kesyo malayo pa ang libingan ng mg Insik, kesyo mas mabuti pa ang malunod kaysa malibing kasama ng mga Insik, minabuti ng nautusan na itapon na lang ang bangkay sa ilog. Tapos rin nito'y ang kuwento nina Crispin at Basilio, na pinagbintangang nagnakaw ng mga "onsa". Sumunod din ang kuwento ni Sisa, na minalas sa kanyang asawa.

Wala pa ako sa one-fourth ng libro. Pero, tatapusin ko ito, at aking i-e-enjoy na parang nagbabasa ng isang New York Times bestseller. Nakakalungkot kung ang nobelang ito ay hindi ko mabasa ng walang kinakatakutang recitation o quiz.

At least, para naman sa isang-daa't limampung birthday ng ating bayani, isa na itong handog ko sa kanya, ang ma-appreciate at matuto sa isa sa pinaka-mahusay na work of literature na naisulat kailan man.

Ang Pentecoste ng Ating Bayan

Atin ngayong ipinagdiriwang ang ika-isang daa't labintatlong taon ng ating kalayaan (2011 minus 1898 equals 113. Medyo naaalala ko pa ang aking History.)

Ang ibig sabihin noon, mahigit isang daang taon na nang may sumigaw ng "Mabuhay ang Pilipinas!" Dati kasi, ang isinisigaw ay "Mabuhay ang Katipunan!", "Mabuhay ang mga Ilocano/Tagalog/Cebuano o ano pang rehiyon", o kaya'y "Mabuhay tayong lahat! (at "Mamatay ang mga Kastila!")

Walang takot na iniwagayway ang bandila na ginawa pa sa Hongkong. Dito rin narinig ang Marcha Nacional Filipino, na ngayo'y ating kinakanta tuwing Lunes ng umaga sa mga eskuwelahan o kaya'y tuwing last full show sa sinhehan, although ang balita ko'y ang asawa ni Julian Felipe ang talagang nakapag-compose nito. Hindi ko naman ito pinaniniwalaan, kasi'y bastos na tao ang nagkuwento sa akin nito (Di-di-di-jan, di-jan.....).

Mula sa araw na 'yun, isang bandila, na naka-pattern sa bandila ng Cuba, ang sumagisag sa isang bansa. Kaya, magmula noon, ang lahat ng Grade School students, mula Aparri hanggang Jolo (Isang libo't isang tuwa....este, iba pala 'yun), sa tuwing malalapit ang June 12, ay pinagdadala ng kanilang mga guro ng isang bond paper at mga Crayola na kulay red, blue, at yellow. (Siyempre, hindi na 'yung puti; puti na kasi ang kulay ng bond paper.) Samahan pa ng isang barbecue stick.

Dati'y kanya-kanya ang mga rebolusyon. May kay Diego't Gabriela, may kay Hermano, at iba't iba pang mga namumo ng kani-kanilang himagsikan. 'Yun nga lang, ang ipinaglalaban ay pansarili lamang; masyado na silang nahihirapan sa pamamalakad ng mga Kastila, kaya't nagsabi sila ng "Tama na! Sobra na! Palitan na!" (Akala n'yo, unang narinig n'yo 'yun noong taong 1986, 'no?)

Pero, nang malauna'y nagkaroon na rin ng kamalayang Pilipino, gaya ng pagkakaroon ng kamalayang ito ni Christopher de Leon. (Kung hindi mo ito naintindihan, ang ibig sabihin lang ay hindi ka na Martial Law baby.)

Kaya, noong ika-12 ng Hunyo, mahigit isang daang taon ang nakakaraan, nadagdagan ang mundo ng isang bansa, na matapang na sumisigaw ng "May presidente na kami! At Pilipino pa!"

At mula noo'y ipinagdiriwang natin, sa petsang ito, ang kaarawan ng ating bansang Pilipinas.

Sakto namang ipinagdiriwang din ngayon ng Simbahang Katolika ang Pentecost Sunday, kung saan bumaba ang Espirito Santo sa mga disipulo ni Kristo.

Ito raw ang bertdey ng Simbahan, nguni't walang nakakaalam kung ano na ang edad nito. Wala naman kasing makapagsabi kung kelan talaga ipinanganak si Hesus. Hindi naman Siya iniluwal ni Maria ng saktong 0 B.C. o 0 A.D. Basta, kung anong taon nangyari ang pagbaba ng Espiritu Santo, nasisiguro kong mahigit dalawang libong taon na ang nakakalipas.

Bago pa rito, nag-aaway-away ang mga disipulo para malaman kung sino ang pinaka-astig sa kanila, kung sino ang uupo sa kanan at sa kaliwa ni Hesus, pagdating ng araw.

Tapos, nang hulihin si Hesus, ang lahat naman ng mga ito, maliban sa isa, ay nagsipagtakbuhan.

Kaya, maraming linggo ring nag-TNT ang mga ito, sa upper room, kahit na nga ba nagpakita sa kanila si Hesus, kahit na nga ba sinabi sa kanila na "Ako'y lagi ninyong kasama hanggang sa wakas ng panahon", at kahit na ilang ulit na sabihan sila ng "ang kapayapaa'y sumainyo." (Marahil, sa takot ng mga disipulo, hindi na sila nakasagot ng "At sumainyo rin.")

Pero, nang dumating ang araw na ito, nawala na ang pagiging makasarili ng mga disipulong ito. Nawala na rin ang kanilang takot, at, sa halip, ay sila'y naging matapang upang ipinahayag, hindi ang kanilang sarili, nguni't, sa mas mataas na antas (nag-level up na sila), ang kadakilaan ng Diyos.

At simula noong araw na 'yun, sila'y naging isa, sa ngalan ng Diyos.

Nagkaroon pa rin ng mga pag-aaway. Marahil ay hindi maiiwasan 'yan. Nguni't kung malaman na nila ang kagustuhan ng Diyos, ang lahat ay sumasang-ayon. Walang nag-pro-protesta sa COMELEC. Walang dinadala sa Bundok Buntis. Walang tumatambang sa Maguindanao.

Sana nga, maging gayon din ang Pilipinas. 'Wag na tayong matakot sa ibang bansa, na lagi nating iniisip ay mas magaling sila kesa sa atin. Tama na 'yung TNT, 'di lamang sa ibang bayan, kun'di pati na rin sa ating sarili.

Tama na 'yung mga pansariling pag-iisip. Sa halip, itaas natin ang ating kamalayan, na ang ating pag-isipan at gawin ay kung paano mapapabuti ang ating bayan.

Ating ideklara sa buong mundo ang kagalingan ng Pilipino at ng Pilipinas.

Na kung matanto natin ang ikabubuti ng bansa, sana'y lahat ay umayon, at gawin ang mga ito nang "walang pag-iimbot at nang buong katapatan."

Nang sa gayon, pagkaraan pa ng 1,887 pang taon, ipinagdiriwang pa rin natin ang ating Kalayaan sa petsang ito.

MABUHAY ANG PILIPINAS!!!!

Visita Iglesias, 2010

Nakapag-Visita Iglesias kami kagabi. Mas gusto kong gawin ito sa gabi kasi, una, hindi mainit ang panahon, at, ikalawa, mas maganda ang mga altar. Ang kombinasyon ng dilim at mga ilaw (kandila o bumbilya) ay nagbibigay ng medyo solemnity sa lugar.

Ang problema lang 'pag gabi ay may mga pagkakataong hindi kami nakakatapos magpunta sa pitong simbahan. Limited lang kasi ang oras, hanggang alas-dose ng hatinggabi lang maaaring magpunta sa simbahan. At kung pupunta ka sa mga sikat na simbahan, tulad ng Baclaran Church, Manila Cathedral, at Bamboo Organ sa Las Piñas, aabutan ka pa ng trapik, kaya't ubos na ang oras mo. Kaya ngayong taong ito, 'yung mga malalapit na simbahan lang ang aming pinuntahan, 'yung sa paligid lang ng Parañaque, at isa sa Pasay. Alas-onse pa lang ng gabi tapos na kami.

Ang una naming pinuntahan ay ang Holy Eucharist Church sa Moonwalk, Parañaque. Noong 2008 nagpunta rin kami rito, at sa labas nila inilagay ang altar dati. Mas gusto ko 'yung sa 2008 kesa ngayon.


Sunod naman ay ang Our Lady of Beautiful Love, sa Merville. Ito 'ata ang paborito nina Bunso at Misis. Meron pang waterfall sa background at dalawang taga-Knights of Columbus na nagbabantay.


Ang ikatlong simbahang aming pinuntahan ay ang Shrine of St. Therese, sa tapat ng NAIA 3. First time ko itong napasok mula nang maayos ang simbahan. Kay laki't kay ganda ng loob. Naka-air con pa. Minsan nga'y magsisimba kami dito.

Pero ang altar din nito ang pinakasimple sa lahat ng aming pinuntahan. Marahil, kasi, katatapos lang ng washing of the feet kaya't marami pang tao't hindi pa napapatay ang mga ilaw. Ang pinatay lang ay ang air con.


Kakain sana kami muna ng hapunan sa katabing McDo, pero ang pila ay nasa labas na. Kaya lumipat na lang kami at tumuloy sa BF.

Sa may BF, nakiparada muna kami sa aking bayaw. Tapos, kumain ng hapunan sa KFC. Hindi siguro inaakala ng restoran na maraming kakain kasi naubusan sila ng kanin. Kaya, tuloy, maraming customer ang mainit ang ulo, inaway 'yung mga nasa counter.

Ilang simbahan na kaya ang napuntahan ng mga customer na 'to?

Nilakad na lang namin ang simbahan, ang Resurrection of Our Lord. Buti na lang at may naparadahan kami; sala-salabit ang trapik doon.

Sa San Antonio de Padua Church kami nagtuloy, 'yung simbahang malapit sa City Hall ng Parañaque. Sa kalye ang paradahan dito. Kung kami'y dumaraan sa kalyeng ito 'pag Linggo marami ang nakaparada. Kaya, 'yung una naming nakitang bakanteng lugar, parada agad kami. Meron pa palang bakante kung umurong pa kami, mas malapit sa simbahan. Pero, okay na rin sa aming napaglagyan.

Sa Shrine ng Mary Help of Christian kami sumunod nagpunta. May dalawang pari na nagbibigay ng kumpisal, nguni't mahaba rin ang pila. Mag-schedule na lang ako. Tutal, kailangan ko ng isang oras para paghandaan ang pangungumpisal; sobrang dami na kasi ng kasalanan.

Huli naming pinuntahan ay ang simbahang malapit sa amin, ang Mary Immaculate Quasi-Parish Church. Doon kami nagtagal, tutal 'yun na ang last namin.

Tanong sa amin ng aming mga anak bakit namin ginagawa ito, ang pag-Visita Iglesias.

Bakit nga ba? Hindi naman para mamasyal, although tuwang-tuwa ako sa mga tanawing aking nakikita. Para magpalamig, kasi naka-air con kami sa loob ng sasakyan? Para ipagpatuloy ang isang tradisyong Katoliko't Pilipino? Para maka-kamit ng indulhensiya?

Sa totoo lang, hindi rin ako sigurado kung bakit namin ginagawa ito. Pero, nasisiyahan ako 'pag nakikita ko na buhay na buhay ang Katolisismo, lalo na dito sa Maynila.

At sa sama-sama naming pamilya na mag-iikot at pumumta sa iba't ibang simbahan, nawa'y 'di mamatay ang tradisyong ito, at lalong mag-alab ang aming pagmamahal sa Diyos, 'di lamang kung Mahal na Araw, kun'di araw-araw.

Kahit Ano 'Wag Lang . . .

Bilib naman talaga ako sa mga Pinoy. Ang kanilang ikinababahala ngayon ay hindi 'yung mag-a-appoint si GMA kapalit ni Chief Justice Puno kahit ipinagbabawal iyon sa Konstitusyon, o 'yung El Niño at kawalan ng tubig, o 'yung pagdami ng taong nagkakasakit ng HIV at AIDS, at ang pagmumulan ng kaguluhan sa bansa ay hindi kung dadayain ang kanilang kandidato sa darating na halalan, o 'yung patuloy na pagkawalan ng trabaho dahil sa hindi pa fully recovered ang pandaigdigang ekonomiya, o 'yung pagtaas ng presyo ng langis na susundan ng pagtaas ng presyo ng mga bilihin. Sa halip, ang ikinababahala ng mga Pinoy at ang siguradong gulo ay kung magkakaroon ng brown out sa laban ni Pacquiao.

Top Ten Reasons Why "Wapakman" Is Last In Earnings In MMFF

Pacman flick suffers film fest knockout

- Phil. Daily Inquirer

Ayon sa official box office records ng Metro Manila Film Festival, ang pelikula ni Manny Pacquiao, ang "Wapakman", ay kumita lamang ng PHP 700,000 sa unang araw ng palabas, huli sa pitong pelikulang kasali. Ang nasa ika-anim na puwesto, ang "Mano Po 6", ay kumita ng halos pitong milyong piso.

Bakit naman? 'Pag may laban si Manny, mas puno pa ang mga sinehan sa SM kesa mga simbahan. Lalo pa ngayon na nalaman ng mga tao na tatakbo si GMA sa Konggreso, talo pa rin ng laban ni Pacquiao ang sermon ng pari pagdating sa attendance.

Sa akin palagay, ito ang sampung dahilan kung bakit nangungulelat ngayon ang pelikula ni Manny sa MMFF:

10. Nagkamali ang direktor sa pagpili ng pamagat ng pelikula. Sa ating mga Pinoy, ang "wa" ay short cut ng "wala".

9. Hindi pa nakokolekta ang kinita ng "Wapakman" mula sa Maguindanao.

8. Ipinagbawal ng COMELEC panoorin ng mga tao ang pelikula dahil tumatakbo si Manny, hinahabol ang pagiging Congressman ng Sarangani.

7. Ipinagbawal ni Jinkee panoorin ng mga tao ang pelikula dahil tumatakbo si Krista Ranillo, hinahabol si Manny.

6. Namigay ng passes si Manny na nagkakahalaga ng dalawampung milyong piso. Hindi ito kasali sa bilangan.

5. Sa Sarangani lang nag-promote si Manny ng kanyang pelikula.

4. Humingi ng tulong si Manny pero tinanggihan s'ya ni Bob Arum. Hindi raw mga pelikula ang kanyang pri-no-promote.

3. 'Ika nga ni Jose Javier Reyes, "[Manny] is a real-life hero, not a superhero."

2. Si Manny Villar ang kanyang kinampihan.

At ang huling dahilan kung bakit nasa huli ang pelikula ni Manny:

1. Mas nakakatawa si Bong Revilla.

Panalo Ulit Si Pacquiao!

Yehey! Panalo na naman si Pacquiao.

Mga pasado alas-kwatro na ng hapon ko ito nakita. Kaso, mga alas-dos ko nalaman ang resulta. Ibinalita na kasi ng ABS-CBN, habang pinapalabas ang pelikulang "My Big Love" nina Toni Gonzaga at Sam Milby; samantala, panay supporting bouts pa lang ang nasa GMA.

"Bastos," wika ng aking pinakamamahal na asawa, hindi dahil gusto n'yang manood ng laban, kun'di, wala pa nga sa kabilang channel sinabi na agad ang panalo.

Marahil nga, maraming mga tatay ang nainis. Hindi naman lahat ng tao nasa-SM para manood. Hindi lahat may Watchpad o cable. Although, marami na ang may TV, nguni't dahil wala pa ang laban ni Pacquiao, pinagbigyan muna ang mga nanay na manood sa kabilang channel. 'Yun nga lang, nawala na ang excitement dahil sa ginawa ng Kapamilya. Marahil, wala silang puso =).

Siguro, sa susunod na magkaroon ng pelikula ang Star Cinema panonoorin ko agad at sasabihin ko sa madlang pipol kung ano ang ending.

Pero, mabalik ako kay Pacquiao.

Sa totoo lang, medyo na-bore ako sa laban. Siguro, dahil alam ko na nga ang ending. O, siguro, sobrang nadomina ni Pacquiao and laban. O baka dahil na rin masyadong umiiwas si Cotto.

Sa ikatlo't ikaapat na rounds tumumba si Cotto. 'Kala ko katapusan na n'ya. Ay, hindi pala. Kasi, sabi ng ABS-CBN, umabot ng twelve rounds ang laban. Kaya't alam ko na babangon pa ulit si Cotto upang lumaban.

May mga malalakas na suntok din si Cotto. Halata 'yun kung, pagkatapos masuntok, parang susuntukin ulit ni Manny ang parte kung saan s'ya tinamaan. Para bang 'yung may hang-over; iinom (o susundutin) ng beer ang kalasingan para mawala ang sakit ng ulo.

Pero, pagdating na ng kalahatian, parang wala na ang lakas ni Cotto. O sadya lang talagang matibay si Pacquiao. Kasi, parang hindi na iniinda ang mga tama sa kanya ni Cotto. Parang sinasabi ni Manny, "Sabayan na lang tayo ng suntok, tignan natin kung sino ang mas matibay."

'Pag dating nga ng mga huling rounds, nagpapasuntok na si Pacquiao, lumapit lang sa kanya si Cotto. Masyado kasing tumatakbo ang huli.

Sa kalaunan, itinigil na ng referee ang laban. May mga nagsasabing huli na nang ginawa ng referee 'yun. Sa aking palagay, hindi pa naman lupaypay sa suntok si Cotto. Siguro, naisip ng referee na hindi na mananalo si Cotto. Una, ayaw na ring lumaban ni Cotto. Ibinababa na nga ni Pacquiao ang kanyang mga kamay, o kaya'y tatayo at tatakpan ang mukha't sikmura, lumapit lang at sumuntok ang kalaban. Ikalawa, kahit lucky punch, hindi mapapatulog ni Cotto si Pacquaio. Naibigay na lahat ni Cotto, pero parang bale-wala kay Pacquiao. Ikatlo, masyadong malayo na sa score si Pacquiao. Kahit maka-dalawang ulit pang bumagsak si Manny sa round na 'yun, hindi pa rin mananalo si Cotto sa laban. Parang 'yung mercy rule sa baseball: 'pag ang isang koponan ay lamang ng sampu o mahigit na runs sa kalaban, uwian na.

Ngayon, hindi na nalimutan ni Pacquiao ang pumunta sa isang kanto, lumuhod at magdasal. 'Di gaya noong laban n'ya kay Hatton. Sinabihan pa s'yang lumuhod bago n'ya ginawa 'yun. Siguro, nagulat din si Manny dahil natapos agad ang laban nila ni Hatton. Kaya, hindi n'ya tuloy alam kung ano ang gagawin n'ya.

Pero, ngayon, nagdasal talaga s'ya. Medyo matagal-tagal din s'yang nakaluhod. Alam n'ya kung ano ang ibig sabihin ng pagkapanalo na 'yun. At hindi 'yun tungkol sa pera. Sigurado ako, nagpapasalamat s'ya dahil hindi n'ya nabigo muli ang mga Pinoy.

At tayo naman, tuwang-tuwa.

Ngayon, kung sana, 'yung mananalo sa darating na eleksyon ay tutularan si Manny.

Na inuuna muna ang mga kababayan bago ang perang kikitain n'ya.

Tita Cory (Part 2)

Ang isang pangarap ko sa buhay ay 'yung 'pag ako'y namatay, maraming mga kaibigang dadalaw sa aking burol. Lahat sila'y malungkot, nag-iiyakan, at nagsasabing, "Sayang at wala na siya."

Itinigil ko na ang pag-iisp sa pangarap na ito. Nagiging vivid na kasi. Baka, ayon sa Law of Attraction, ma-attract ko ang aking kamatayan. At, palagay ko, iilan lang ang malulungkot sa aking pag-alis.

Kanina, napanood ko ang Necrological Service para sa dating Pangulong Cory Aquino. Tulad ni Kris, napaiyak din ako. Pero, 'di tulad n'ya, hindi naman ako napahagulgol. Buti na lang at nag-iisa akong nanonood ng TV; nakakahiya naman kung marinig nila ang aking singhot.

Mas lalo kong nakilala si Tita Cory sa mga pahayag ng mga kaibigan. Higit doon, mas lalo kong nalaman, at namangha, sa mga nagawa n'ya.

Ilang ulit nabanggit ang kanyang pagiging matapang, and kanyang pagkakaroon ng integridad, ang kanyang mabuting pamamalakad noong siya ay nasa pamahalaan, ang kanyang paniniwala at pag-asa sa mga Pilipino, at ang ang kanyang malakas na pananalig sa Diyos.

Nabanggit din na dahil ibinigay n'yang ehemplo ang kanyang sarili, na dati'y isa lamang na housewife, nguni't naging presidente, ang isang kaibiga'y maniwala sa sarili at naisakatuparan ang kanyang potensyal.

Ang kanyang duktor naman ay nagsabi na nagtitiwala si Tita Cory sa mga Pilipinong duktor, at gusto n'ya na sila ang tumingin sa kanya.

Ang isang makabagdamdamin sa akin ay noong nagsalita ang kanyang security aide. Sa lahat ng mga nagsalita, siya ang may pinaka-mahinang Inggles. Nguni't, ang kanyang mensahe ang pinaka-"galing sa puso". Sinabi n'ya na binigyan ni Tita Cory ng dangal ang mga "maliliit" na taong naglilingkod sa kanya.

Marahil, hindi lang para sa security aide n'ya ginawa 'yun ni Tita Cory, kun'di para sa buong bayang Pilipino. Ipinakita n'ya sa atin ang ating dangal. Sabi nga, ayon kay Ninoy, "The Filipino people is worth dying for." Nguni't para kay Tita Cory, "The Filipino people is worth living for."

Meron ding nagsabi na dahil kay Tita Cory, naging proud siya na maging Pilipino.

At sa aking palagay, ito ang mas higit na legacy na kanyang iniwan, kesa sa demokrasyang naibalik sa atin.

Habang pinanonood ko ang service, naisip ko, paano kaya ang mangyayari kung sina FVR, Erap, o GMA na ang pumanaw. Marami rin kaya ang magsasabi kung gaano sila kabait at katapat sa kanilang posisyong pinaglingkuran? O matutulad ba sila ni Marcos na hanggang ngayo'y naka-display pa rin, naghihintay may magsabing maaari na siyang ipahinga't ilibing ng walang kahihiyan.

Paano kaya ang aking sariling libing?

Sabi nga nila, noong ipinanganak ka, ika'y umiiyak habang ang lahat ay nakangiti. Sana, sa iyong pagkamatay, ika'y nakangiti habang ang lahat ay umiiyak.

Kay raming nagpapakita ng pagmamahal at pasasalamat kay Tita Cory. Marahil, ang mas mahusay na paraan ng pasasalamat ay iyung ipagpatuloy ang mga nagawa niya: ang pagiging tapat sa tungkulin, ang pagmamahal at talagang paggawa upang makaangat sa buhay ang nakararami sa ating bansa, ang hindi pagwawalang bahala lalo na kung ang ating kalayaan ang nakataya, ang pagtitiwala sa mga Pilipino, at ang malakas na pananalig sa Diyos, 'di lamang sa salita, o sa panlabas na gawa, kun'di na rin sa kalalim-laliman ng puso.

Hindi ako ipananganak sa greatness tulad ni Tita Cory. Hindi ko maaabot ang kanyang naabot, at maging mabuting impluwensiya sa napakarami nating kababayan. Nguni't, kahit sa maliit na paraan, maisakatuparan ko sana ang dasal ni Tita Cory para sa atin, na ang Pilipino ay magkaisa, magtulungan, at umunlad.

Sa ganoon, magiging tunay ang aking pasasalamat sa kanya.

Tita Cory

Mahirap at malungkot ang mamatayan, lalo na kung ang taong iyon ay malaki ang nagawa para sa'yo. Yan ang naramdaman ko nang mamatay ang aking tatay at ang aking lola. Ang huli ang siyang nag-alaga sa 'kin, nagpalaki, at nagturo.

Ngayong araw, isang tao ang malaki rin ang nakagawa, 'di laman para sa akin, kun'di para sa bansang Pilipinas at, marahil, para sa buong mundo. At yan ay ang dating presidente, Corazon Aquino, o sa mas malambing na ngalan na "Tita Cory". Mga alas-tres ng umaga nang siya ay pumanaw, at isang bayani ang nawala na naman.

Bilib ako kay Tita Cory. Marahil, hindi n'ya naisip na mangyayari sa kanyang buhay ang mga karanasang naganap sa kanya. Isang tahimik at pribadong tao, napasok siya sa pampublikong buhay, sa pulitika, at naging presidente pa ng bansa. Siguro, nakatala na sa buhay n'ya na ganun ang kanyang tatahakin. Hindi naman n'ya plinano ang mga ito. Ito 'yung "ibinigay sa baraha" na kanya, at nilaro naman n'ya sa abot ng kanyang makakaya. At, sa palagay ko, naging mahusay ang kanyang "paglalaro".

Bakit ako nabilib sa kanya? 'Eto ang mga dahilan:

1. Siya'y nasa-background lamang habang ang kanyang asawa'y sikat-na-sikat.

Isang tahimik na maybahay ang ginampanan ni Tita Cory habang ang kanyang asawa'y inaakalang magiging susunod na pangulo ng Pilipinas. Hindi siya "sumakay" sa kasikatan ni Ninoy, at, sa halip, hinayaan ni Tita Cory na magningning ang kanyang asawa sa larangan ng pulitika. Nakilala ko lang si Tita Cory nang mamatay na si Ninoy.

2. Nangampanya siya para kay Ninoy.

Kalakasan ng kapangyarihan ni Marcos noon, nakakulong si Ninoy, nguni't hindi inintindi ni Tita Cory ang kanyang kapakanan nang nangampanya siya para sa kanyang asawa. Kay dali-daling ipahuli ni Marcos si Tita Cory at ipakulong, pero hindi ito ikinatakot ni Tita Cory.

3. Tumakbo siya sa pagkapangulo.

Kalaban ni Tita Cory si Marcos, isang bihasang pulitiko, sanay sa mga dayaan, hawak ang militar at mga taong magpro-proklama ng nanalo, hawak ang mga local officials na kayang-kayang baguhin ang resulta ng mga boto. Nguni't dahil sa tindi ng dasal, at paghimok ng isang milyong lagda, pumayag na siya'y tumakbo. Isang malaking kalokohan, pero lumaban pa rin.

Dito rin ako nabilib kay Doy Laurel upang pumayag na gamitin ang kanyang itinayong partido, at pumayag na tumakbo bilang bise-presidente, upang magbigay daan para kay Tita Cory. Kung hindi n'ya ginawa 'yun, siguradong matatalo sila, kahit hindi na mandaya si Marcos.

4. Itinatag n'ya ang pundasyon para sa mga susunod na mga pangulo.

Sabi ni Ninoy na kawawa ang susunod na pangulo pagkatapos ni Marcos. Siguradong mahihirapan iyun. Ironic, dahil ang sumunod kay Marcos ay ang kanyang asawa.

Hindi nga madali ang sundan ang dalawampung taon na rehimen ng diktatura. Anim na taon lang ang ibinigay kay Tita Cory. Anim na taon, laban sa dalawampung taon? Hindi lang 'yun, may kasama pang coup attempts na lalo lang nagpabagal upang tayo ay makaahon muli. At marami sa ating mga kababayan ang nainip. Ano ang gusto nilang gawin, maging diktador din si Tita Cory upang sa isang iglap ay mabago ang takbo ng bansa? 'Di ba, 'yun ang kanyang kinalaban? 'Di ba, 'yun ang inayawan ng ating mga kababayan?

Noong pahanon ding 'yun nakaranas tayo ng mga walong oras na brown outs araw-araw. Pero may ginawa pa rin si Tita Cory upang maiwasan ang mga 'yun.

Sa aking palagay, si Ramos ang pinakamaswerte dito. Siya ang nagtamasa sa lahat ng mga ginawa ni Tita Cory. Naging maunlad ang Pilipinas sa panahon ni Ramos. Nguni't, sa aking palagay, kun'di dahil sa mga ginawa ni Tita Cory, malamang hindi naging matagumpay ang termino ni Ramos.

5. Naging matatag siya sa kabila ng kanyang sakit.

Mas maraming hirap ang pinagdaanan ni Tita Cory, at isa na marahil dito ang malaman n'yang may taning na ang kanyang buhay. Nguni't, sa kabila noon, hindi nanghina ang kanyang pananalig sa Diyos. Marahil, 'yun ang nagbigay lakas sa kanya, 'di lamang noong nagkaroon siya ng sakit, kun'di na rin noong mga panahong nakakulong si Ninoy at, kalaunan, napatay siya, noong mga coup attempts, at noong kay raming bumabatikos kay Tita Cory, isa na rito na sinasabing wala siyang utak.

Hindi ko sinasabing perpekto si Tita Cory, o naging perpekto ang kanyang pamumuno. Marami rin namang mga nangyari na nakakalungkot, tulad ng pagkamatay ng ilang magsasaka sa Mediola, ang hindi pagbawi ng mga yamang-nakaw ng mga Marcos at ng kanyang mga alagad, ang kulang sa pagpapatupad ng Agrarian Reform lalo na sa sarili nilang hacienda. Ganun pa man, si Tita Cory ay nasa gitna ng kritikal na panahon ng ating bansa, at ginawa n'ya, sa abot ng kanyang makakaya, na walang iniisip para sa sariling kapakinabangan, upang mai-ahon ang ating bayan. At, hanggang sa huling sandali, naniniwala pa rin siya na darating ang panahon na makakabangon din ang Plipinas sa pagkalugmok nito sa kahirapan.

Sabi ni John Maxwell na ang tanging batayan ng isang lider ay kung ma-i-impluwensiyahan n'ya ang kanyang mga tagapasunod o hindi.

Naaala ko noon, isang linggo pagkatapos ng snap elections, at kadedeklara lamang ng Batasang Pambansa na si Marcos ang nanalo, nagkaroon ng isang rally si Tita Cory. Nanawagan siya na i-boycott ang mga kumpanyang tumulong kay Marcos. Bumagsak ang halaga ng mga stocks ng mga kumpanyang ito, ang isa na ay ang San Miguel Corporation. Akala ko hindi magagawa ng mga Pilipino, pero bumagsak din ang benta ng San Miguel beer.

Buti na lang, pagkaraan ng ilang araw, inumpisahan na nina Ramos at Enrile ang kanilang pagrerebelde. Kun'di, baka tuluyang nauhaw ang mga Pinoy sa beer.

Sa pagpanaw ni Tita Cory, ipinagdarasal ko na makita ang mga magagandang nagawa n'ya para sa bayan, kahit hindi n'ya ginusto na malagay siya sa pwesto. At kung ano mang pagkakamali na nagawa n'ya, nawa'y mapatawad siya ng ating kasaysayan.

Salamat, Tita Cory, sa lahat ng iyong nagawa, at sa lahat ng mga aral na iniwan mo sa aming mga Pilipino at sa buong mundo.

Buko

Kababasa ko lang sa diyaryo:

"Researchers in Texas are making car parts out of coconuts.

A team at Baylor University there has made trunk liners, floorboards and car-door interior covers using fibers from the outer husks of coconuts, replacing the synthetic polyester fibers typically used in composite materials, per LiveScience."

Circa 1982. Ang aming org ay may gimmick t'wing sem break; kami ay pumupunta sa mga probinsiya at nagtutungo sa mga paaralan upang:

1. magbigay ng mga patakaran paano makakakuha ng scholarship sa kolehiyo - tulad ng pagkakaroon ng mataas na grado, na kung sa ngayo'y mababa ang marka mo bale-wala na ang mga pinagsasasabi namin;
   
   
2. makapagturo ng ilang klase sa Science - upang pansamantalang makapagpahinga si M'am; at,
   
   
3. mag-obserba sa mga klase - at dahil mga College students kami at ang aming inoobserbahan ay graduating high school, mas inoobserbahan namin ang mga estudyante.

Kami rin ay nakiki-usyoso sa mga pabrika sa paligid-ligid. Tinitignan namin ang industriya doon, magtatanong-tanong, at kukuha ng notes. Plant visit, 'ika nga. Sa iba naman, para kumita mula sa mga estudyante, tinatawag nilang educational tour. At least, kami, may funding. Kaya libre lahat. At 'di kailangang mag-submit ng report sa titser, double-spaced, type-written. Pag-uusapan na lang namin ito sa iba pang grupong nagpunta naman sa ibang probins'ya.

Tawag namin sa proyektong ito ay Agham Tanaw. Ibig sabihin, gusto sana naming makita ang United States of Science and Technology sa probinsiya. Well, hindi naman talaga liblib o probinsiyang-probinsiya ang pinupuntahan namin; sa kabayanan pa rin kami nag-i-i-ikot, kaya't parang 'di rin kami nalayo sa Maynila.

Ganu'n pa man, ibang-iba pa rin ang nakita namin as against sa aming nararanasan sa Maynila. Sabi nga ng isang kasamahan ko, d'un daw lalong nag-aalab ang kanyang kagustuhang makatulong sa bayan. Kumbaga, nakita n'ya kung gaano kalaking blessings ang naibibigay sa kanya, at gusto n'ya itong ipamahagi.

Awa ng Diyos, mahigit dalawampung taon ng siyang nasa Amerika.

Isang bayan na aming pinuntahan ay ang Tabañgao, Batangas, isang lugar kung saan punong-puno ng puno ng n'yog. May isang pabrika doon kung saan dinadala ang mga shell ng n'yog matapos ang mga ito'y patuyuin at kunan ng laman (kopra). Kumbaga, patapon na ang mga dinadala rito.

Isang gamit dito ay pinagtagpi-tagping fibers (tawag ay coir, pronounced as "coir", and not "choir") at gagawing parang uling. Maganda s'ya sa barbecue kasi matagal ang ningas n'ya. Kaya, kahit konti lang ang gamitin mo, marami pa rin ang iyong maluluto. Kaso, parang hindi nag-click ang gamit na ito. Kaya nga 'ata ilang araw pagpunta namin doon nagsara na ang pabrika.

Sa aming pag-ikot sa paligid, nagulat kami dahil may ginagawang upuan para sa kotse. Nang aming itanong para saan 'yun, para daw sa Mercedes-Benz. Upuan na gawa sa fibers of coconut husks. Inupuan namin ang ilan doon at sinabing, "Hay! Nakaupo rin sa Mercedes!"

My gulay! Noon na pala'y nakakagawa na ng ilang parte ng kotse mula sa buko. At sa Chedeng pa gagamitin. Mga Pinoy ang gumagawa. Samantalang, itong mga 'Kano, ngayon pa lang nila pinag-aaralan kung paano magagamit ang buko. Bakit kaya 'di na lang sila magtanong sa mga Pinoy?

Tutal, kung buko't buko rin lang ang pag-uusapan, pihado namang kay dami nating alam tungkol dito.

Gaya na lang na alam nating hindi p'wedeng gawing chicharon ang buko.

Kasi coconut.

Pit Señor! (Sinulog 2009, Huling Kabanata)

Ang sabi ni Karl Marx, ang relihiyon daw ang opyum ng mga masa. Ano'ng ibig sabihin n'ya? Na nakakapagbigay ng panandaliang saya ang relihiyon? Na ang relihiyon ay nakakapagtakip ng katotohanang mahirap ang buhay? Na ginagawang pantakas ang relihiyon mula sa mga problema sa buhay?

Tayong mga Pilipino daw ay mahirap kasi masyado nating dinibdib ang sinabi ni Kristo, na "mapapalad ang mga mahihirap, ang kaharian ng Diyos ay nasa inyo." Ki-na-reer na raw natin ang pagiging mahirap dahil sa pangako ito ni Kristo. Meron nga tayong kaharian ng Diyos, pulubi naman tayo dito sa mundo.

Siyam sa sampung Pinoy ang naniniwalang gaganda ang buhay nila ngayong taon, kahit na ang buong mundo'y nagsasabing mas malala ang magiging buhay ngayon kesa noong Great Depression. Tayo rin ang isa sa pinakamasayahing tao; naghihirap na nga tayo nakukuha pa rin nating magpatawa. At kahit na tumataas ang mga bilihin, nagkakaubusan ng LPG, nagkakatanggalan sa trabaho, nagagawa pa rin nating mag-videoke.

Saan kinukuha ng Pinoy itong pagiging hopeful? Bakit nagsasaya pa rin siya kahit lalong humihirap ang kanyang buhay? Galing ba ang lahat ng ito sa pagtitiwala n'ya sa Diyos?

Ilan na ang aking nakita, sa loob ng chapel ng mga ospital, na may papasok doo't luluhod, yuyuko, at mataimtim na magdarasal? Tapos, papahid-pahid ng mga luha paglabas n'ya? Ilan na ang kilala kong naging biktima ng kasakiman ng ibang tao, pero, sa huli'y sasabihing "may plano ang Diyos para sa akin"? At kailan lang, may kilala akong namatayan ng mahal sa buhay. Lagi n'yang sinasabing, "hindi ko na alam," at "hindi ko maintindihan." Pero, sa huli, ang pagtitiwala't pag-asa n'ya sa Diyos ang kanyang binabalik-balikan. Maging si Ninoy, sa bilangguan pa n'ya nakita ang Diyos.

May nagsabi nga, "If you can't see God's hand, trust in His heart."

Kaya ba kay dali nating magoyo kasi masyado tayong nakasalalay sa Diyos? Ang mga Pinoy ba ang nasa isip ni Karl Marx na'ng sabihin n'ya 'yung tungkol sa relihiyon?

Hindi ako isang sociologist o theologian para ma-esplika ang mga ito. Inaamin kong pilosopo ako, pero hindi sa ganoong kahulugan.

Ang Sinulog ay isa sa naparaming paraan upang ipakita ng mga Pinoy ang kanyang pananalig sa Diyos. Nakakapanindig-balahibo. At sa mga oras na sila'y nagdarasal, naniniwala akong ang kaharian ng Diyos ay nasa kanila.

Wakas

Pit Señor! (Sinulog 2009, Part 3)

Mga alas-dos y media na nang lumabas ako ng Basilica. Dumaan muna ako ng CR. Ang isang kagandahan sa pagiging lalaki hindi mahaba ang pila sa CR. 'Di tulad ng sa babae. Kawawa naman 'yung naiihi na.

Mahal din siguro ako ng Panginoon kasi pagkalabas ko ng Basilica siya namang pag-ulan. Hindi naman buhos. Actually, mahina siya sa ulan, pero malakas naman sa ambon. Ano tawag d'un, "ulbon"? Ang resulta, maluwag na ngayon maglakad sa kalsada. Ang sidewalks naman ang puno. At hindi na rin ako makahinto para tumingin-tingin sa mga paninda; may takip na telon ang mga 'yun para hindi mabasa.

Naisip ko rin ang Grand Parade. Kawawa naman at mababasa sila. Karamihan pa naman mga bata ang kasama.

Naghanap muna ako ng makakainan. Ayaw kong pumasok sa McDonald's o Jollibee; wala akong kasama kaya walang mag-re-reserve ng silya para sa akin. Kaya napadpad ako sa Orange Brutus kung saan wala halos kumakain.

Sa harap ng restoran ay may grupo ng Born Again Christians na ang isa'y may bullhorn na nagsisisigaw. Hindi ko siya maintindihan. Parang sinasabi na "...and God so loved the world that He gave His only Son...!" Ang kaso, ang nasa kabilang kalye, katapat n'ya, ay isang mall na may nakalabas na naglalakihang speakers at nagpapatugtog ng mga himig pang-Sinulog. Ano naman ang laban nila doon? Siguro, galit na galit sila kasi pinagdiriwang ang kapiyestahan ng Sto. Niño. Lalo silang hindi mapapakinggan n'yan.

Pagkalabas ko ng restoran wala na ang grupo. Hindi naman siguro sila pinaalis ng may-ari. Baka nagkusa na lang sila. 'Di ko alam kung saan sila nagpunta.

Naglakad-lakad ako kung saan ang Grand Parade. Ayaw ko sanang manood. Nakapanood na ako, may sampung taon na ang nakakaraan, at na-bore ako. Tutal, wala naman akong gagawin sa bahay kaya nagpunta na rin ako. Ang isa pa, maganda ring topic ito sa aking blog, para naman may maisulat ako. Hindi na lang ako magtatagal. Ang isa pa, baka mahirapan akong umuwi.

Malayo-layo rin ang nilakad ko, kasi sarado ang mga kalye patungong Parade. Nang makita ko na ang ilang naglalakad na effigy alam ko nang tama ang aking pinuntahan.

Sa isang parte ng kalye ang daan ng parada, at sarado rin ang kabila, kaya walang dumadaan na mga sasakyan. Ang mga tao'y nasa island, at d'un ako humanap ng pwesto.

Maganda ang parada ngayon, 'di tulad ng natatandaan ko. Makulay ang mga pananamit ng mga kasama, at nagsasayaw sila sa daan. Medyo swerte din ang napuwestuhan ko. Dinig ko'y meron daw judge doon at kailangan nilang magpalabas. 'Yun nga lang lampas na sila sa akin, kaya 'yung likod na lang nila ang napapanood ko.


May parang muse ang kada kasali, at parang may sarili rin silang paligsahan. Nakita ko ang 3rd at 2nd runner up. Hindi ko masyadong nag-focus sa pagkuha ng litrato sa mga muse; 'pag nagkita ng misis ko ang mga kuhang iyon siguradong away na naman.


May higit isang oras na akong nanonood at ngawit na ang aking mga binti. Sa aking kinatatayuan ay may bleacher na initayo. Ang kaso, maraming nakapwesto na roon. Paano kaya ako makakaupo doon? Kailangan ng timing. Maganda ang pwesto kasi medyo mataas siya't kitang-kita ang mga dumaadaan. Nakaupo ka pa. Meron kayang aalis doon?

Tuloy pa rin ang aking panonood, habang sumusulyap sa bleacher kung may bakante na. Matagal-tagal din at nawalan na ako ng pag-asa, kaya't nanood na lang ako. Nang muling tinignan ko ang bleacher ibang grupo na ng tao ang nakapwesto. Sayang! Isa na sana ako doon.

Tumawid ako ng kalye, dahil maluwang-luwang doon, at makakaupo ako. 'Di nga lang ako makaupo sa bangketa dahil basa. At 'di ko rin magagawang kumuha ng litrato.

Magkano din kaya ang ginastos ng bawa't kasali? Ang iba'y galing pa ng Mindanao. Pero, marami ring sponsored ng mga politiko. Saan naman kaya nanggaling ang panggastos nila?

Maya-maya pa'y nakakita din ako ng bakante sa bleacher. Dali-dali akong tumawid ulit ng kalye, at nakapwesto rin. Haaayyy! Sarap maupo!

Mga hanggang alas-sais ako duon. Nagdidilim na't hindi na maganda mga kuha ko. Kaya nagpasiya na akong umuwi. Baka nga rin ako mahirapang sumakay. At kakain pa ako ng hapunan.

e-2-2-loy