The Disadvantages of Having a Unique Nickname

NOTE: Ito ang pangalawa kong speech sa Toastmasters' Club. Ang pakay nito'y gumawa ng isang outline upang maging logical ang speech, at maintindihan ng mabuti ng mga taga-pakinig. Kailangang may strong opening at strong ending. Ano sa palagay n'yo, nakamit ko ba ang objective para sa aking pangalawang speech?

Most of you heard my Basic Speech # 1, where I recounted my decision to change my nickname from Danny to Balty, and attributed that change to help me become a better person.

As I was preparing for that speech, I realized that having Balty as a nickname has its disadvantages.

One such disadvantage became apparent just a couple of months after I made the change. A classmate of mine called me up at home and asked for me. He later realized that he should have been more specific; you see, we were all Balty in that house.

I was fortunate that my brother and sister did not resent that I used our family name for my nickname. What right did I have, me, being the middle child? You know what it means to be a middle child: not being the oldest, hence not the favorite of the father, nor not being the youngest, hence not the favorite of the mother. Among the siblings the middle child is the most neglected, the most ignored, but the most intelligent of all.

It was also fortunate that my brother did not use our middle name, Garcia, for his nickname. You know what can happen. One day, I'm going to call him on his Motorola cell phone and say, “Hello, Garci?”

Unlike the name Balty, several songs have been written for Danny. We have “Danny Boy” - “Oh, Danny Boy, the pipes, the pipes are callin',” a song where my mother got my name, being her favorite. Then there's Loggins and Messina's “Danny's Song” - “Even though we ain't got honey, I'm so in love with your money,” or something like that. And there's the Hebrew derivative, “Daniel” - “Daniel's traveling tonight on a plane.” Unfortunately, he wasn't taking PAL because we don't have a flight to “Spa-ee-ee-yin!”

Just an aside, these are famous songs that, I'm sure, you are familiar with. Perhaps, you just did not recognize them by the way I sang these songs. But, rest assured, you know them very well.

Going back, since Balty is not a popular name, I had to spell it to the barrista every time I had to order coffee at Starbucks. I wouldn't have such a problem had I been using Danny. We all know that Danny is spelled D-A-N-I.

Some friends called me Baltic, after that cartoon strip, “Baltic and Company”. Being very thin, I looked more like Dyani than Mr. Baltic.

And do you know what “Baltic” means? No, it doesn't mean “handsome”. Rather, when you have “Baltic”, it means there's something loose in your brain.

Others would ask if I have the same name as that of the character in the 90's sitcom “Perfect Strangers”. I would always answer, “That's Balky, I'm Balty. Balky is cute, I'm not.”

Being unique, the name Balty is easy to remember. Now, is that a disadvantage? Yes, for me. You see, I have a poor memory when it comes to names. So, when I meet old friends and acquaintances, they could easily mention my name, whereas, I would rack my brains trying to remember even just the starting letter of their names. Sometimes, my wife would wonder why I have so many “kumpares” and “kumares”.

There are many more disadvantages that I thought of, and I could go on and on, but since I have only seven minutes to give this speech I dare not exceed my time limit lest I pay a fine.

Change really do have its advantages and disadvantages. Often, we have to weigh the advantages and the disadvantages before we make the change. However, some would magnify the disadvantages, not because that is so, but because they fear the change, afraid of the possible consequences it may bring.

Just like a crab who needs to shed off its shell in order to become bigger, we also need to change in order to grow. As my high school Biology teacher had said, growth is a characteristic of living things. Implication: If we don't change, we're not really living.

Of course, not all change is good, like changing your spouse.

But just like the crab, we can become vulnerable to the environment and predators, and even to our friends and loved ones, if we make a change. However, change we must if we are to reach our potential. It may be painful, but, in the end, it may be beneficial.

As a very famous person once said (and I forgot his name), “Whatever does not kill me, strengthens me.”

Teen-ager na si Bunso!

B'day ngayon ni Bunso. Trese anyos na siya. Isang napakahalagang landmark sa kanyang buhay. Siyempre nga naman, matatawag na siyang teen-ager. Hindi na siya "bata".

At, siyempre, ipinagdarasal ko na 'wag naman maging simula ito ng aming sakit sa ulo, 'yung pahanon ng pagiging matigas, pagsuway, at hindi pagdinig sa aming mag-asawa. 'Yan kasi ang panahon kung saan gusto na ng anak na makawala sa poder ng mga magulang.

Ayon kay Dr. Fitzhugh Dodson, (Buti na lang at hindi ito ang ibinigay na pangalan ng aking mahal na ina. Kay hirap i-spell ito sa barista sa Starbucks.) awtor ng How to Parent at How to Father, ang panahon daw ng teen-ager ang siyang pangalawang panahon ng pagrerebelde ng anak sa magulang.

Pangalawa? Kelan ang una?

Ang sabi n'ya, 'yung una daw ay 'yung terrible two's ng bata, 'yung edad dalawa't kalahating taon.

Teka, eh, bata pa lang siya noon. Paano siya makakapag-rebelde?

Ganu'n din daw ang layunin ng "pagrerebelde" ng isang musmos at ng isang teen-ager. Parehong gustong malaman ang kinalalagyan n'ya sa mundo, ano ang mga "boundaries" nila, paano sila mabubuhay. Gustong nilang makawala sa mga magulang, nguni't mag-aalinlangan, kaya babalik at babalik pa rin. "Age of Exploration", 'ika nga, pero nangangailangan pa rin ng katiyakan na naririyan pa rin ang mga magulang sa kanilang likuran.

Tulad ng pag-aalaga sa isang bata, o sa isang sisiw, hindi dapat putulan o bawasan ang "pakpak" ng isang teen-ager. Kaya, n'ung bata pa ang aking mga anak, iniiwasan ko ang magsabi ng salitang "no". Kung madapa sila, titignan ko lang sila't ngingitian. Hindi ako mag-pa-panic na, kung minsan, 'yun pa ang nagiging dahilan kung bakit sila matatakot at iiyak. 'Pag malapit sila sa mesa, hahawakan ko ang kanto nito, para, kung tamaan man nila ang mesa, hindi sila madidisgrasya. At kung ayaw ko ang kanilang ginagawa, iiiwas ko ang kanilang pansin, nang sa gayon doon nila maibaling ang kanilang pansin at, nawa'y, iwan nila ang kanilang ginagawa.

Siguro, gayon din dapat ang trato ko sa isang teen-ager.

Kung "madapa" siya, hindi ako dali-daling lalapit upang tumulong. Tignan ko muna kung ano ang kanyang gagawin.

Kung napapalapit siya sa isang bagay na maaaring ikasakit nila, babantayan ko siya upang hindi siya madisgrasya. Maaaring masaktan siya, pero ok lang 'yun. D'un siya mabilis na matututo.

At kung may ginagawa siya na hindi ko gusto, hahanap ako ng iba upang maibaling ang kanyang pansin.

Hindi tahasang pagrerebelde ng isang teen-ager kung sumuway man siya sa kanyang magulang. Kailangang gawin n'ya ito upang matagpuan n'ya ang kanyang sarili.

At, sana, makatulong ako sa prosesong iyon, at hindi maging balakid.

Happy Birthday, anak!

Belated Happy Mother's Day

Medyo nahuli na itong pagbati ko sa mga ina na nagbabasa ng aking blog. Busy kasi ako, abalang-abala sa paglalaro ng Free Cell.

Ilang araw ko na ring pinag-iisipan kasi kung bakit nga ba may Happy Mother's Day? Siyempre, saan pa ako unang tutungo para masagot ang katanungang ito kun'di sa Wikipedia. Doon ko nalaman na ang dapat palang pagsulat ng "Happy Mother's Day" ay "Happy Mother's Day". Ano, wala kayong natutunan doon, 'no? Ako meron. Na ang apostrophe daw ay bago sa letrang "s", upang maging singular, at hindi pagkatapos. Ang iyong partikular na ina nga naman ang iyong pinaparangalan, at hindi 'yung mga ina sa buong mundo.

Siyempre, hindi naisip ni Anna Jarvis, ang nagsumikap simulan ang okasyong ito, na tayong mga Pinoy ay makikigaya sa mga Kano. Pinapadalhan natin ng "text" ang lahat ng kilala nating ina, ang ating sariling ina, ang ating biyenan (masama man sa loob natin), ang ating kapatid, ang ating anak na galit sa atin dahil masyado nating na-i-spoil ang kanilang anak, ang ating kasamahan sa simbahan, at kung sino-sino pa. Marahil, ang tanging hindi natin mabati ay 'yung si Number Two, at baka mahuli pa tayo ni Misis.

Pero, seryoso, bakit nga ba merong ganitong okasyon? Minsan lang ba sa isang taon natin napaparangalan ang ating mga ina? O, sige, dalawang beses sa isang taon, 'yung isa ay kung bertdey n'ya.

Pero, bakit hindi araw-araw? Kasi nakakasawa? Kasi magastos? Pero, hindi kailangang gumasta. Kung tumulong tayo sa pagwawalis ng bakuran, pinaparangalan na natin sila. Kung magmamano't hahalik tayo sa kanila pagdating natin sa bahay, pinaparangalan na natin sila. Kung magiging mabuti tayong tao para sa iba, pinaparangalan na natin sila. Kung magiging mabuti tayong asawa't magulang, pinaparangalan na natin sila.

Pero, marahil nga may ganitong okasyon dahil na-te-take for granted natin sila. Isang paalala para sa ating mga walang utang-na-loob.

Ang isa pa, hindi kikita ang mga restoran at pamilihan sa SM kung walang Happy Mother's Day. Malalanta rin ang mga rosas at iba pang bulaklak dahil malayo pa ang Valentine's Day.

Nabasa ko sa isang site, Mother's Day History, na pinagsisisihan ni Anna Jarvis na ipinaglaban n'ya na magkaroon ng ganitong okasyon. Marahil, para sa kanya, nawala na ang diwa sa pagbibigay importansya sa ina. Ang nangibabaw ay ang pagbibigay ng mga regalo't bulaklak. Sa halip na maging solemn ang araw na ito, napasukan na ng komersyo at ganid.

Parang Pasko.

Sa lahat ng mga Ina: Happy Mothers' Day!!!

At ang apostrophe ay pagkatapos ng "s".