Pasko

Sinabi ni Brother Eli na hindi siya naniniwala na ang birthday ni Hesus ay Dec 25. Kasi, 'ika n'ya, malamig ang panahon kapag Disyembre, kaya hindi maaaring ipag-utos ni Augusto Ceasar ang pagtatala ng mga tao. Maiisip ni Ceasar na dahil ma-yelo ang daan, malamang magkakadulas-dulas ang mga tao, o hayop, sa paglalakbay.

Dasalasanansens! Sino bang mananakop, lalo na noong unang panahon, ang naisip ang kapakanan ng kanyang nasasakupan? Basta, kung ano ang ginusto n'ya, dapat itong sundin, kesihoda pa kung ang mga tao'y manigas sa tag-lamig o mamatay ng uhaw sa tag-init, o kung ano pang inconvenience ang abutin nila sa gitna ng thermometer.

Sabi din ni Brother Eli na wala naman sa Bibliya na ipinanganak si Hesus noong Disyembre 25.

Siyempre, wala nga. Una, hindi naman ginagamit ng mga Hudyo ang Julian calendar noon, lalo na ng mga nagsusulat ng Bibliya. Ikalawa, hindi nakaugalian ng mga nagtitinda na magregalo ng kalendaryo sa kanilang mga suki. At ikatlo, hindi election year noong ipinangak si Hesus, kaya ang mga politiko'y hindi nag-aabot ng mga pocket calendar, kung saan nakalarawan sa kabilang side ang kanilang mukha, kahit sa sinong makasalubong nila.

Ayon sa mga historian, ang araw ng Kapaskuhan ay dating araw kung saan ipinagdiriwang ang isang paganong piyesta, gaya ng winter's solstice, kung saan magtatapos ang pinakamahabang gabi ng taon, o ang Saturnalia, bilang piyesta ng isang mahalagang diyos.

Marahil, kaya ginawa ng Simbahang Kristiyano ang pagpapalit ng piyesta ay upang mabago ang pag-iisip ng mga paganong ito at, sa halip, ay si Kristo ang kanilang ipagdiwang.

Ang problema, mukhang nababalik tayo sa pagiging pagano.

Sa halip na si Kristo ang ating ipagdiwang, nagiging si Santa Claus.

Sa halip na maging masaya tayo sa regalo ng Diyos sa atin, na ibinigay N'ya ang Kanyang kaisa-isang Anak, nagsasaya tayo sa mga regalong ibinigay sa atin ng ating mga kamag-anak, kaibigan, ka-opsina, kaklase, supplier, subordinate, estudyante, o iba pang sipsip.

Sa halip na kumakanta tayo ng "Alleluiah" bilang papuri at pasasalamat sa Diyos dahil binigyan muli tayo ng bagong buhay, kumakanta tayo ng "My Way" na nakamamatay.

Kaya marahil binibigyan ng emphasis ng Simbahan ang paghahanda sa Pasko: nariyan ang Adviento at ang Simbang Gabi. Marahil, dahil sa antisipasyong ito, lalong magiging religiously important ang piyestang ito.

Nawa'y kahit sa ginta ng ingay ng mundo - na punong-puno ng advertiesments para sa perpektong regalong Pamasko, ng gabi-gabing videoke ng kapitbahay, ng nagsisikipang mga mall - hindi natin malimutan ang tunay na dahilan kung bakit may specific na araw na idineklara ang Simbahan, kahit walang nakakasiguro sa eksaktong petsa, para ipagdiwang ang kapanakan ng ating Tagapag-ligtas.

Mula sa aking pamilya, nawa'y magkaroon kayo, at ng inyong pamilya, ng isang makabuluhang Pasko!

Pandinig

Kung minsan, gusto ko na ang maging bingi, lalo na ngayong ala-una ng madaling araw at ang kapitbahay ko ay maingay na kumakanta ng "Bikining Itim". Okay lang sana kung Sabado o Linggo ngayon, pero Huwebes pa lang at gigising ako maya-maya ng alas-kwatro para mag-ayos at pumasok sa opisina.

Kung ako man ay maging bingi, hindi lang ang sintunadong kapitbahay ang hindi ko maririnig, kun'di pati na ang pagbubunganga ng isa pang kapitbahay na madalas mag-away, ang pagbubusina ng drayber sa aking likod pagkatapos na pagkatapos magpalit ang traffic light sa berde, at ang malakas na stereo ng nagdadaang motorsiklo, tricycle, o kotseng may drayber na nagpapapansin. Hindi ko na rin maririnig ang mga awitin ni Willie Revillame, ang pagsagot ni Manny Pacquiao sa nag-i-interview sa kanya pagkatapos ng kanyang panalo, ang mga pasabog ni Boy Abunda, at ang mga reklamo ni Miriam Defensor-Santiago.

'Ika nga ni Ka Freddie, "Mapalad ka o kaibigan, napakaingay ng mundo / Sa isang binging katulad mo, walang ingay, walang gulo."

Siyempre, malungkot din ang maging bingi. Hindi ko na rin maririnig ang halakhak ng isang sanggol, ang mga musika nina Bach, Beethoven, at Ryan Cayabyab, at ang "I love you" ng aking asawa't mga anak.

Ang pagkawala raw ng pandinig ang pinakamasaklap na pagkawala ng isa sa mga senses. Kung mabulag ang isang tao, magagamit pa n'ya ang sense of touch para "makakita". Kung mapipi nama'y makakapag-sign language pa siya. Pero, 'pag nabingi, ano ang kanyang ipapalit upang ma-enjoy n'ya ang theme song nilang mag-asawa?

Marahil, hindi na ko dapat magreklamo, kahit na ikatlong "My Way" na ang aking narinig buhat pa kanina. Pasalamat ako't nakakarinig pa ako. Tutal, paminsan-minsan lang naman magwala ang aking kapitbahay.

Ngayon, kung hindi sila nag-iisip o kaya'y wala silang pakialam na nakakabulahaw na sila, bahala na ang Diyos. Siguro, may lugar sa Impiyerno na kahit na mamaos-maos na sa lakas ng kanilang pagkanta, ang makukuha nilang iskor ay isa pa ring malaking itlog.

Basta ako, kailangan ko na'ng matulog at magpahinga, para makakuha ng sapat na lakas. Mamayang hapon, sa Christmas Party sa'ming opisina, babanat ako ng Hagibis.