Sa sobrang trapik ngayong Disyembre, magandang makinig ng audiobook habang nasa daan. May natututunan ka na, hindi pa nasasasayang ang iyong oras. At kapag nag-e-enjoy ka sa iyong pinakikinggan, mas gusto mong ma-trapik ka pa.
Ang aking pinakikinggan ngayon ay ang Jesus of Nazareth ng dating Cardinal Ratzinger, na ngayo'y Pope Benedict XVI. Malalim ang sinasabi, pero ang dami kong natututunan.
Ang isang pinagnilayan ng Papa sa libro ay ang tatlong tukso ng demonyo kay Kristo, matapos na Siya ay mag-fasting sa ilang. Kinuha ng Papa ang version ni San Mateo, pagka't mas logical daw 'yung pagkakasunod-sunod ng mga tukso, mula sa chicken feed hanggang sa heavy.
Bakit nga ba itinuturing na temptations ang mga 'yun? Kung tutuusin, 'yung ikatlong tukso lamang ang talagang may pinagagawa si Satanas na labag sa Sampung Utos: "Lahat ng mga bagay na iyon ay ibibigay ko sa iyo kung magpatirapa ka at sambahin ako."[Mat 4:9] 'Yung iba naman, parang hindi naman mga mabibigat na kasalanan. Kumbaga, 'yung unang dalawa'y parang venial sins lamang kung gagawin ni Kristo: ang gawing tinapay ang bato, at ang magpakahulog sa templo para saluhin Siya ng mga anghel. Matapos N'yang gawin ang mga ito'y maaaring isawsaw lang Niya ang Kanyang daliri sa holy water, mag-sign of the cross, at OK na. Clean slate na muli.
Kaso, ano nga ba ang kasalan kung sakaling gawing tinapay ang bato? Tutal, gutom na Siya. Tapos, talaga namang sasaluhin Siya ng mga anghel kahit hindi Siya magpakahulog [Ps 91:12] Kaya, ano ba ang masama sa mga ito?
Ang sabi ng Papa, kapag ginawa ni Hesus ang mga ito, lalabas na nagiging independent na Siya sa Diyos, hindi na Niya kailangan ang Diyos.
At 'yun ang talagang kasalanan, kaya naging tukso ang mga pinaggagawa ng demonyo.
Naalala ko naman ang isa pang audiobook na matagal ko nang napakinggan. Ito ay 'yung Good News About Sex and Marriage: Answers to Your Honest Questions about Catholic Teaching, ni Christopher West. Hango ito mula sa "Theology of the Body" ni Blessed John Paul II.
Sabi ni West, ang pagtatalik (sex) ng mag-asawa ay ang consummation ng kanilang pagpapakasal sa simbahan. Parang, kung sa simbahan sila'y nag-isang dibdib, sa pagtatalik sila'y naging isang laman [Gen 2:24], 'di lamang dibdib kun'di pati braso, binti, at lahat ng parte ng katawan. Tanungin mo ang mag-asawang nagmamahalan kung hindi nila naramdaman 'yun.
Ngayon, kung ang kasalan sa simbaha'y kasama ang Diyos, eh, 'di, sa pagtatalik kasama rin Siya.
Whoa! Teka, teka, teka. 'Di ba parang bastos 'yun, na kasama pa ang Diyos sa unang gabi ng honeymoon? Ano S'ya, scorer?
Wet a minit, kapeng mainit. Una sa lahat, hindi malisyoso ang Diyos. Tayo lang ang nag-iisip na marumi ang sex.
Ikalawa, ang pakikipagtalik ay isang pakikipagtulungan sa Kanya na makagawa ng isa pang tao. Tayo ay nagiging co-creators N'ya. Kaya banal ang sex.
At ikatlo, Siya naman ang nag-imbento ng sex. Kung hindi ba, disin sana'y ginawa na lang tayong lahat na puro lalaki, o puro babae, o puro balake. Tapos, kung gusto nating gumawa ng baby, para tayong mga amoeba na maghihiwalay na lang basta, at makakabuo na tayo ng isang tao.
Kaya, dapat lang na bigyan natin ng halaga ang pakikipagtalik dahil galing ito sa Diyos.
Ayon kay West, ang paggamit ng contraceptive ay isang pakikipagtalik na ini-itsa-puwera ang Diyos. Para bang sinasabi sa Kanya na, "Wait lang, diyan Ka muna sa labas, samantalang dito kami sa loob."
Ang paggamit ng contraceptive ay isang aksyon na nagiging independent ang isang tao sa Diyos, at gagawin n'ya ang nais n'yang gawin, na hindi kasama ang Panginoon.
In essence, dun ngayon nagkakapareho ang mga tukso ng demonyo kay Kristo at ang paggamit ng contraceptive. Hindi na natin isinasama ang Diyos sa ating balak gawin.
Eh, hindi naman pwede 'yun.
Nang ipinag-utos N'ya na S'ya'y ating mamahalin ng buong puso, isip at kaluluwa [Deut 6:5], ang ibig sabihin ay one hundred percent compliance. Hindi pwedeng 50%, o 80%, o 99.99%. Kaya nga "buo".
At ang utos na ito ay hindi lamang para sa Papa, o mga pari't madre, o mga relihiyoso.
Ito'y para rin sa mga Katoliko, Hudyo, Protestante, Born Again, at marahil, sa mga Muslim. Basta't ang isang tao ay naniniwala sa Old Testament, o sa iisang Diyos at wala nang iba pang diyos, dapat lang sundin natin ang utos na ito.
Dahil, kung hindi, tayo ay nagkasala na, laban sa Unang Utos...
...pumasa man ang RH Bill o hindi.
Monday, December 17, 2012
Saturday, November 24, 2012
Breaking Bone-head
Kung may balak kayong manood ng "Breaking Dawn Part Two", ipinapayo ko na, sa ikabubuti ng inyong kaluluwa, mas mainam pang ipunin n'yo na lang ang inyong ipampapanood, at manood na lang kayo ng pelikulang Pilipino sa darating na MMFF, kahit na ang bida ay si Lito Lapid.
Hindi ko sinasabing napakapangit ang huling installment ng "Twilight Saga", ang sinasabi ko lang ay wala nang papangit pa rito.
At least, sa mga pelikula ni Dolphy, kung saan may mga eksenang nananaginip siya, alam mong ang iyong pinapanood ay hindi totoo, at maya-maya lang ay magigising na siya.
Pero sa "Breaking Dawn", masyado ka nang na-involve sa mga eksena, nalungkot ka na't may mga bida nang namatay, nagsaya ka na't pinugutan na ang mga kontrabida, tapos malalaman mong lahat pala'y isang vision lamang.
'Di ko lang alam kung ang mga Pilipino'y sobrang mabait. Kasi, sa halip na magmura, tumawa lang ang audience nang matutunan nilang naloko na sila.
O, baka naman ang akala lang ng lahat, ang pinapanood nila'y isang comedy.
Pero ang natawa lang sa aming pamilya ay si Panganay.
Hindi n'ya kasi ito napanood.
Hindi ko sinasabing napakapangit ang huling installment ng "Twilight Saga", ang sinasabi ko lang ay wala nang papangit pa rito.
At least, sa mga pelikula ni Dolphy, kung saan may mga eksenang nananaginip siya, alam mong ang iyong pinapanood ay hindi totoo, at maya-maya lang ay magigising na siya.
Pero sa "Breaking Dawn", masyado ka nang na-involve sa mga eksena, nalungkot ka na't may mga bida nang namatay, nagsaya ka na't pinugutan na ang mga kontrabida, tapos malalaman mong lahat pala'y isang vision lamang.
'Di ko lang alam kung ang mga Pilipino'y sobrang mabait. Kasi, sa halip na magmura, tumawa lang ang audience nang matutunan nilang naloko na sila.
O, baka naman ang akala lang ng lahat, ang pinapanood nila'y isang comedy.
Pero ang natawa lang sa aming pamilya ay si Panganay.
Hindi n'ya kasi ito napanood.
Sunday, August 12, 2012
A Lesson From Mom
May carinderia kami sa Zurbaran Market noong bata pa ko, ilang dekada na ang nakakaraan. Kay sasarap ng mga niluluto ng aking Mommy, parang para sa pamilya n'ya ang kanyang niluluto, at hindi basta para sa mga customer.
Ang isa sa mga paborito kong putahe ay 'yung Pork Adobo with Egg, lalo na kung halos lunurin na ng sauce ang aking kanin. Mura lang ang benta namin noon, dalawampiso para sa baboy at singkuwenta sentimos para sa itlog. Yep, pwedeng, umorder ng magkahiwalay. Pero, kahit itlog lang ang iyong hingin, pwedeng-pwede pa ring lunurin ang 'yong kanin ng sauce, meron pang kasamang libreng mainit na sabaw.
Sa paligid ng aming tindahan ay may mga batang nagtitinda ng tiket ng sweepstakes. Hindi pa uso ang lotto noon, at wala pang nakatayong off-fronton ang karera at jai-alai. Kaya't ang mga taong nais yumamang bigla ay bumibili ng mga tiket.
Magkakapatid ang mga batang ito, tatlo sila, edad mga anim hanggang sampung taon. Sa amin sila nanananghalian, kadalasa'y kasama ang kanilang ina. Tuwing ala-una na ng hapon sila kumakain, 'pag madalang nang dumating ang customer. Kaya madalas ay kasabay namin silang mananghalian.
Ang madalas nilang kaini'y 'yung itlog ng adobo, isang kanin (na nagkakahalaga ng beinte-singko sentimos) na binudburan ng sauce at libreng sabaw. Wala pa ngang piso'y makakapag-pananghalian na sila.
Minsan, nakasabay naming kumain 'yung magkakapatid, hindi kasama ang nanay. 'Yun pa rin ang order ng tatlo: tig-isang itlog at kanin. Bigla, sinabi ng aking Nanay sa aming serbidora, "Akin na nga 'yang kapirasong baboy." Isinalin ang baboy sa isang platito at inabot kay Mommy. Akala ko kakainin n'ya, pero, sa halip ay inihain n'ya sa mga bata.
Ewan kung naulit pa ito, baka hindi na. Siguro, sobra siyang naawa sa mga bata, lalo na't wala ang kanilang ina. Pero, sa isang pagkakataon, nakita ko mismo ang isang gawang Kristiyano. Walang fanfare. Hindi nga nakaimik ang mga bata sa ginawa ni Mommy.
Hindi rin naman ginawa ni Mommy ito para maka-score siya ng points sa taas. Basta, bigla na lang, naisip n'yang mamigay. 'Ni hindi s'ya humingi ng bayad, kahit isang tiket man lang ng sweepstakes.
Matagal nang nangyari ito. Hindi man siya naka-score ng malaking points sa itaas, pero nakapagtanim naman siya ng isang magandang halimbawa para sa kanyang anak.
'Di sana malanta.
Ang isa sa mga paborito kong putahe ay 'yung Pork Adobo with Egg, lalo na kung halos lunurin na ng sauce ang aking kanin. Mura lang ang benta namin noon, dalawampiso para sa baboy at singkuwenta sentimos para sa itlog. Yep, pwedeng, umorder ng magkahiwalay. Pero, kahit itlog lang ang iyong hingin, pwedeng-pwede pa ring lunurin ang 'yong kanin ng sauce, meron pang kasamang libreng mainit na sabaw.
Sa paligid ng aming tindahan ay may mga batang nagtitinda ng tiket ng sweepstakes. Hindi pa uso ang lotto noon, at wala pang nakatayong off-fronton ang karera at jai-alai. Kaya't ang mga taong nais yumamang bigla ay bumibili ng mga tiket.
Magkakapatid ang mga batang ito, tatlo sila, edad mga anim hanggang sampung taon. Sa amin sila nanananghalian, kadalasa'y kasama ang kanilang ina. Tuwing ala-una na ng hapon sila kumakain, 'pag madalang nang dumating ang customer. Kaya madalas ay kasabay namin silang mananghalian.
Ang madalas nilang kaini'y 'yung itlog ng adobo, isang kanin (na nagkakahalaga ng beinte-singko sentimos) na binudburan ng sauce at libreng sabaw. Wala pa ngang piso'y makakapag-pananghalian na sila.
Minsan, nakasabay naming kumain 'yung magkakapatid, hindi kasama ang nanay. 'Yun pa rin ang order ng tatlo: tig-isang itlog at kanin. Bigla, sinabi ng aking Nanay sa aming serbidora, "Akin na nga 'yang kapirasong baboy." Isinalin ang baboy sa isang platito at inabot kay Mommy. Akala ko kakainin n'ya, pero, sa halip ay inihain n'ya sa mga bata.
Ewan kung naulit pa ito, baka hindi na. Siguro, sobra siyang naawa sa mga bata, lalo na't wala ang kanilang ina. Pero, sa isang pagkakataon, nakita ko mismo ang isang gawang Kristiyano. Walang fanfare. Hindi nga nakaimik ang mga bata sa ginawa ni Mommy.
Hindi rin naman ginawa ni Mommy ito para maka-score siya ng points sa taas. Basta, bigla na lang, naisip n'yang mamigay. 'Ni hindi s'ya humingi ng bayad, kahit isang tiket man lang ng sweepstakes.
Matagal nang nangyari ito. Hindi man siya naka-score ng malaking points sa itaas, pero nakapagtanim naman siya ng isang magandang halimbawa para sa kanyang anak.
'Di sana malanta.
Sunday, May 13, 2012
Mother's Day 2012
Ito ang unang Mother's Day ko na hindi namin ilalabas ang aking biyenang babae o tatawagan ng long distance ang aking nanay. Pareho na silang pumanaw, 'yung biyenan ko noon nakaraang Agosto samantalang ang aking nanay ay itong Marso.
Ma-mi-miss ko ba ang hindi namin pagkain sa labas o ang hindi ko pagtawag? Tingin ko hindi. Kasi, minsan lang sa isang taon ko ito ginagawa, kung Mother's Day lang.
At, marahil, 'yun ang mas nakakalungkot.
Kasi, naipapakita ko lang sa kanila kung gaano sila ka-importante sa akin tuwing may okasyon, kadalasan tuwing Mother's Day lang.
Sana, nadalas-dalasan ko ang pagtawag, ang pakikipag-usap man lang sa aking mga Mommy.
Minsan, naiisip ko na kaya lang hyped-na-hyped ang Mother's Day ay para lumaki ang kita ng mga flower shop, ng mga restoran (at hindi lang McDo o Jollibee), at ng Red Ribbon. Pero, naisip ko ngayon, kaya siguro may ganitong okasyon ay para ipaalala sa atin na may mga taong mahalaga sa ating buhay.
At hindi nagtatapos ang paalala na ito sa ating mga ina. Kung minsan, na-te-taken for granted na ang mga taong mahal natin, ating asawa, mga anak, kaibigan, magulang, etsetera, etsetera.
May bahid ba ng pagsisisi at naging kulang ang pagpapakita ko ng pagmamahal sa aking mga Nanay? Mukha.
Well, wala na sila. Wala na akong magagawa.
Sisiguraduhin ko na lang na alam ng mga mahal ko sa buhay, na buhay pa ngayon, na talagang mahal ko sila.
Nang sa ganoon, hindi ako magsisi 'pag dating ng panahon.
Sunday, April 1, 2012
April Fool's Day Noon
Sakto ang Araw ng Palaspas ngayon, na pumatak ng ika-una ng Abril, April Fool's Day.
Para kasing isang prank ang nangyari kay Hesus itong araw na ito.
Pumasok Siya sa Herusalem, at ang lahat ng tao'y sinalubong Siya na para Siyang isang hari. Ang lahat ay nagbubunyi sa Kanya, sumisigaw ng "Hossana!" Tanggap na tanggap Siya ng mga o, tulad ng mga Pilipino sa pagtanggap kay Pacman, tulad ng mga Fil-Am kay Jessica Sanchez, o tulad ng pagtangkilik ni Conrado de Quiros kay P-Noy.
Kaso, hindi pa nagtatapos ang linggo, 'etong mga tao ring ito ang sisigaw at hihinging ipako Siya sa krus.
Parang sinasabi ng mga tao kay Hesus, "'Yung nakaraang Linggo, dyok lang 'yun. April Fool's Day!"
Ang hindi nila alam, isang prank din ang ginagawa ni Hesus sa kanila. Hindi nga lang nakakasakit o nakakaasar ang prank na ito. Sa halip, nakakapagbigay-buhay pa nga.
Sapagka't sa pamamagitan ng pagkamatay ni Hesus sa paraang "nakakahiya", nasalba N'ya tayo sa kamatayan...sa kamatayan ng kaluluwa.
Marahil, ang pinaka-"kawawa" na nilalang na nakatanggap ng prank na ito ni Hesus ay ang demonyo.
"April Fool's Day!" ang marahil na sinabi sa kanya ni Hesus.
Buti na lang at hindi tayo ang nasa-receiving end.
Para kasing isang prank ang nangyari kay Hesus itong araw na ito.
Pumasok Siya sa Herusalem, at ang lahat ng tao'y sinalubong Siya na para Siyang isang hari. Ang lahat ay nagbubunyi sa Kanya, sumisigaw ng "Hossana!" Tanggap na tanggap Siya ng mga o, tulad ng mga Pilipino sa pagtanggap kay Pacman, tulad ng mga Fil-Am kay Jessica Sanchez, o tulad ng pagtangkilik ni Conrado de Quiros kay P-Noy.
Kaso, hindi pa nagtatapos ang linggo, 'etong mga tao ring ito ang sisigaw at hihinging ipako Siya sa krus.
Parang sinasabi ng mga tao kay Hesus, "'Yung nakaraang Linggo, dyok lang 'yun. April Fool's Day!"
Ang hindi nila alam, isang prank din ang ginagawa ni Hesus sa kanila. Hindi nga lang nakakasakit o nakakaasar ang prank na ito. Sa halip, nakakapagbigay-buhay pa nga.
Sapagka't sa pamamagitan ng pagkamatay ni Hesus sa paraang "nakakahiya", nasalba N'ya tayo sa kamatayan...sa kamatayan ng kaluluwa.
Marahil, ang pinaka-"kawawa" na nilalang na nakatanggap ng prank na ito ni Hesus ay ang demonyo.
"April Fool's Day!" ang marahil na sinabi sa kanya ni Hesus.
Buti na lang at hindi tayo ang nasa-receiving end.
Saturday, March 31, 2012
Thursday, March 1, 2012
"Sometimes"
Pinaka-productive ako sa araw bago ako magbakasyon ng matagal. Doon, sulit na sulit ang kumpanya sa akin. Ang dami kong nagagawa: mga reports na ilang linggo nang due, mga projects na biglang nagkakaroon ng mga updates, at kung hindi matatapos, walang pakundangang delegation sa mga kawawang maiiwan.
May nagsabi nga, dapat, araw-araw, isipin natin na bukas ang simula ng mahaba nating bakasyon, para lagi tayong productive.
Bakit nga kaya ako ganoon, na kung kelan aalis saka doon nagiging masipag?
Siguro, ginagawa ko 'yun, para hindi ako tawagan sa aking bakasyon upang tanungin sa mga naiwang trabaho.
O kaya naman para may peace of mind ako dahil walang nakabiting trabaho, parang may closure.
O baka naman nahihiya ako dahil, kay tagal-tagal nang walang nangyayari sa aking trabaho, heto't nakukuha ko pang magbakasyon.
Ang mahirap kasi, naiisip ko ang naiwan at nabiting trabaho, dahil wala akong ginawa.
Para bang isang kaibigan, o magulang, o mahal sa buhay na bigla na lang nawala sa mundong ito, tapos, ni hindi ko man lang nasabi na mahal ko sila.
Naalala ko tuloy 'yung paborito kong kanta ng The Carpenters:
Sometimes,
Not often enough,
We reflect upon the good things,
And those thoughts always center around those we love.
And I think about the people
Who mean so much to me,
And for so many years have made me
So very happy.
And I count the times
I have forgotten to say,
"Thank you,"
And just how much I love them.
'Yun siguro ang pinakamalungkot na mangyayari sa buhay ng isang tao: 'yung hindi man lang n'ya nasabi, o napadama, sa mahal n'ya kung ano ang kanyang sinasaloob.
Tapos, kung malubha na ang minamahal, magdarasal s'ya, "Lord, 'wag Mo muna s'yang kunin."
At kung nakaburol na, lakas ng kanyang hagulgol. Sasabihin n'yang "I love you, Dad!" Sisigaw s'ya ng "Sorry, Mom." Itatanong n'ya kung "Bakit mo ako iniwan, Mahal?"
Samantalang, noong nabubuhay pa ito, halos murahin n'ya.
"Nakakainis na ang matandang 'yan. Sana, kunin na s'ya ni Lord."
"Ano ba naman si Dad, tanong ng tanong sa akin kung kumusta ang araw ko. Wala naman kaming common interest, kaya 'di ko siya masyadong kinakausap."
"Si Mom, mas marunong pa sa akin. Eh, makaluma na ang mga pinagsasabi n'ya. Modern na ngayon. Modern!"
"Masyado akong nasasakal sa asawa ko. Ayaw akong payagang makipag-hapi-hapi sa mga kabarkada ko."
Kung minsan, matagal nating nakakasama ang mga mahal natin, at nagmamahal sa atin. Sampu, dalawampu, limampung taon. Gayon pa man, kung mawala na sila, parang napakabilis ng panahon, at kulang pa ang oras na nakapiling sila. Parang bitin, na, sana, marami pa tayong nagawa para sa kanila.
Nakakalungkot.
May nabasa ako, hindi ko na alam kung saan at kung sino ang sumulat. Pero, ang awtor ay may dalawang tanong:
Ang una'y "Kung alam mong bukas mamamatay ang mahal mo, ano ang gagawin mo ngayon para sa kanya?"
Ang ikalawa'y "Bakit hindi mo pa ito ginagawa?"
Nawa'y hindi mangyari sa atin na tayo'y nagsisisi dahil hindi natin napadama sa ating mga minamahal kung gaano natin sila kamahal, at kung gaano ka-importante sila sa ating buhay.
May nagsabi nga, dapat, araw-araw, isipin natin na bukas ang simula ng mahaba nating bakasyon, para lagi tayong productive.
Bakit nga kaya ako ganoon, na kung kelan aalis saka doon nagiging masipag?
Siguro, ginagawa ko 'yun, para hindi ako tawagan sa aking bakasyon upang tanungin sa mga naiwang trabaho.
O kaya naman para may peace of mind ako dahil walang nakabiting trabaho, parang may closure.
O baka naman nahihiya ako dahil, kay tagal-tagal nang walang nangyayari sa aking trabaho, heto't nakukuha ko pang magbakasyon.
Ang mahirap kasi, naiisip ko ang naiwan at nabiting trabaho, dahil wala akong ginawa.
Para bang isang kaibigan, o magulang, o mahal sa buhay na bigla na lang nawala sa mundong ito, tapos, ni hindi ko man lang nasabi na mahal ko sila.
Naalala ko tuloy 'yung paborito kong kanta ng The Carpenters:
Sometimes,
Not often enough,
We reflect upon the good things,
And those thoughts always center around those we love.
And I think about the people
Who mean so much to me,
And for so many years have made me
So very happy.
And I count the times
I have forgotten to say,
"Thank you,"
And just how much I love them.
'Yun siguro ang pinakamalungkot na mangyayari sa buhay ng isang tao: 'yung hindi man lang n'ya nasabi, o napadama, sa mahal n'ya kung ano ang kanyang sinasaloob.
Tapos, kung malubha na ang minamahal, magdarasal s'ya, "Lord, 'wag Mo muna s'yang kunin."
At kung nakaburol na, lakas ng kanyang hagulgol. Sasabihin n'yang "I love you, Dad!" Sisigaw s'ya ng "Sorry, Mom." Itatanong n'ya kung "Bakit mo ako iniwan, Mahal?"
Samantalang, noong nabubuhay pa ito, halos murahin n'ya.
"Nakakainis na ang matandang 'yan. Sana, kunin na s'ya ni Lord."
"Ano ba naman si Dad, tanong ng tanong sa akin kung kumusta ang araw ko. Wala naman kaming common interest, kaya 'di ko siya masyadong kinakausap."
"Si Mom, mas marunong pa sa akin. Eh, makaluma na ang mga pinagsasabi n'ya. Modern na ngayon. Modern!"
"Masyado akong nasasakal sa asawa ko. Ayaw akong payagang makipag-hapi-hapi sa mga kabarkada ko."
Kung minsan, matagal nating nakakasama ang mga mahal natin, at nagmamahal sa atin. Sampu, dalawampu, limampung taon. Gayon pa man, kung mawala na sila, parang napakabilis ng panahon, at kulang pa ang oras na nakapiling sila. Parang bitin, na, sana, marami pa tayong nagawa para sa kanila.
Nakakalungkot.
May nabasa ako, hindi ko na alam kung saan at kung sino ang sumulat. Pero, ang awtor ay may dalawang tanong:
Ang una'y "Kung alam mong bukas mamamatay ang mahal mo, ano ang gagawin mo ngayon para sa kanya?"
Ang ikalawa'y "Bakit hindi mo pa ito ginagawa?"
Nawa'y hindi mangyari sa atin na tayo'y nagsisisi dahil hindi natin napadama sa ating mga minamahal kung gaano natin sila kamahal, at kung gaano ka-importante sila sa ating buhay.
Sunday, February 5, 2012
Biyenan
Ang Gospel reading ngayong Linggo ay galing kay San Marco 1:29-39. Doon ikinuwento ng ebanghelista ang tungkol sa biyenan ni San Pedro, may sakit, at pinagaling ni Kristo. Tapos noon ay pinagsilbihan ng biyenan si Pedro at mga kasama.
Na-imagine ko tuloy 'yung nangyari doon.
(Dumating sa bahay nina Pedro at Andres si Hesus, kasama ang magkapatid na Santiago at Juan.)
Pedro: Tuloy po kayo. Napadalaw kayo?
Hesus: Kagagaling lang namin diyan sa simbahan. Tutal, malapit lang naman dito, sinabi ko sa dalawang ito na tumuloy kami sa bahay n'yo.
Pedro: Sige't maupo lang kayo d'yan sa sala, at kukuha ako ng makakakain.
Hesus: 'Wag ka nang mag-abala pa.
Pedro: Hindi naman abala. Tutal, oras na ng meryenda. Nagugutom din ako. Sandali lang at lalabas din agad ako.
(Lumabas si Pedro, pumunta sa kusina. Tinawag ang asawa n'yang si Esther.)
Pedro: Honey, narito ang Maestro, kasama ang mga anak ni Zebedee. Ipaghanda mo kami ng makakain.
Esther: Ikaw ang maghain ng kakainin n'yo. Busy ako. At 'wag mong kalimutang iligpit at hugasan ang inyong pinagkanan.
Pedro: Bakit naman? Nandito si Hesus, malamang pagod 'yun. Saka, gutom na rin ako. Isa pa, hindi ako marunong magluto.
Esther: Problema mo na 'yan. Hindi ako pwede't marami akong ginagawa.
Pedro: Nand'yan ba si Inang? Baka pwede siya ang magluto, 'yung espesyal n'yang tinapay, na hinaluan ng mais at linga. Sabi ko pa naman kay Hesus, 'yung ang speciality n'ya. Tamang-tama, matitikman N'ya ngayon 'yun.
Eshter: Hindi rin pwede si Inang.
Pedro: Bakit, nasaan s'ya?
Esther: Nasa kanyang kwarto, inaapoy ng lagnat. Eto nga't pupunasan ko para bumaba ang lagnat. Kaya wala akong time para ipagluto ko kayo.
Pedro: Patay! Panu 'yan? Sinabi ko pa naman na ikukuha ko sila ng makakain.
Esther: Sorry na lang kayo. Bakit 'di mo na lang sila dalhin sa SM, at kumain kayo sa Jollibee.
Pedro: Hindi pa itinatayo ang SM, 'no? Saka, Sabado ngayon, bawal magtinda ng kahit ano. Kaya, wala rin kaming mabibili.
(Bumalik si Pedro sa sala. Wala si Hesus, lumabas sandali upang maghugas ng kamay.)
Juan: O, asan 'yung ipinagmamalaki mong tinapay ng iyong biyenan?
Pedro: May sakit si Inang, hindi makapagluto.
Juan: Ganun? Gutom na gutom pa naman ako. Ayaw ko naman umuwi sa amin, at sigurado akong pagagalitan ako ni Tatay. Galit pa sa amin ni Santiago 'yun dahil sa basta na lang daw namin iniwan 'yung tinatagpi naming lambat.
Santiago: Oo nga. 'Pag nakita kami noon, siguradong batok ang aming aabutan.
(Siyang pagbalik ni Hesus sa sala, at lumapit sa kanila.)
Hesus: Ano ang pinagkakaguluhan n'yo d'yan?
Juan: 'Yung biyenan ni Ka Pedro, may sakit. Wala tuloy tayong meryenda ngayon.
Hesus: Problema ba 'yun? (Baling kay Pedro.) Gusto mo ba siyang gumaling Ko?
Pedro: Opo...kung gusto N'yo.
Hesus: O baka gusto mo para lang may makain ka.
Pedro: Hindi po. Kasundo ko naman ang biyenan ko.
Hesus: Dalhin mo Ako sa kanya.
At pinagaling nga ni Hesus ang biyenan ni Pedro.
At hindi totoo na kaya itinanggi ni Pedro si Hesus ng tatlong beses noong Huwebes Santo ay dahil sa insidenteng ito.
Naalala ko si Pepe Pimentel, si Tito Pepe, na laging inaalaska ang kanyang biyenan. Pero, sinabi naman n'ya na joke lang 'yun, at nagkakasundo sila.
Ewan kung totoo 'yung napabalitang dinemanda si Tito Pepe ng kanyang biyenan.
Ako. pareho nang yumao ang aking biyenan. Hindi ko naman masasabing maswerte ako. Hindi man ako naging malapit sa biyenan kong lalaki, kahit papano'y naging mabuti naman ang pakikitungo sa akin ng biyenan kong babae.
Sayang nga at hindi ko sila lalong nakilala. Matagal din kaming pamilya na nakituloy sa kanila, pero hindi ko nagawang lumapit sa kanila.
Sayang din at hindi nakilalang mabuti ng aking mga anak ang kanilang lolo, samantalang bumukod na kami ilang taon lang nabiyuda ang kanilang lola, kung kelan pa naman nagsisimulang magka-isip na ang mga bata. Napalapit sana sila sa kanilang lola.
Ang sa akin naman, kung ako ang nasa katayuan ni Pedro, gugustuhin ko rin na mapagaling ni Hesus ang aking biyenan.
Tutal, kung hindi dahil sa kanya, hindi ko mapapangasawa ang kanyang anak.
Na-imagine ko tuloy 'yung nangyari doon.
(Dumating sa bahay nina Pedro at Andres si Hesus, kasama ang magkapatid na Santiago at Juan.)
Pedro: Tuloy po kayo. Napadalaw kayo?
Hesus: Kagagaling lang namin diyan sa simbahan. Tutal, malapit lang naman dito, sinabi ko sa dalawang ito na tumuloy kami sa bahay n'yo.
Pedro: Sige't maupo lang kayo d'yan sa sala, at kukuha ako ng makakakain.
Hesus: 'Wag ka nang mag-abala pa.
Pedro: Hindi naman abala. Tutal, oras na ng meryenda. Nagugutom din ako. Sandali lang at lalabas din agad ako.
(Lumabas si Pedro, pumunta sa kusina. Tinawag ang asawa n'yang si Esther.)
Pedro: Honey, narito ang Maestro, kasama ang mga anak ni Zebedee. Ipaghanda mo kami ng makakain.
Esther: Ikaw ang maghain ng kakainin n'yo. Busy ako. At 'wag mong kalimutang iligpit at hugasan ang inyong pinagkanan.
Pedro: Bakit naman? Nandito si Hesus, malamang pagod 'yun. Saka, gutom na rin ako. Isa pa, hindi ako marunong magluto.
Esther: Problema mo na 'yan. Hindi ako pwede't marami akong ginagawa.
Pedro: Nand'yan ba si Inang? Baka pwede siya ang magluto, 'yung espesyal n'yang tinapay, na hinaluan ng mais at linga. Sabi ko pa naman kay Hesus, 'yung ang speciality n'ya. Tamang-tama, matitikman N'ya ngayon 'yun.
Eshter: Hindi rin pwede si Inang.
Pedro: Bakit, nasaan s'ya?
Esther: Nasa kanyang kwarto, inaapoy ng lagnat. Eto nga't pupunasan ko para bumaba ang lagnat. Kaya wala akong time para ipagluto ko kayo.
Pedro: Patay! Panu 'yan? Sinabi ko pa naman na ikukuha ko sila ng makakain.
Esther: Sorry na lang kayo. Bakit 'di mo na lang sila dalhin sa SM, at kumain kayo sa Jollibee.
Pedro: Hindi pa itinatayo ang SM, 'no? Saka, Sabado ngayon, bawal magtinda ng kahit ano. Kaya, wala rin kaming mabibili.
(Bumalik si Pedro sa sala. Wala si Hesus, lumabas sandali upang maghugas ng kamay.)
Juan: O, asan 'yung ipinagmamalaki mong tinapay ng iyong biyenan?
Pedro: May sakit si Inang, hindi makapagluto.
Juan: Ganun? Gutom na gutom pa naman ako. Ayaw ko naman umuwi sa amin, at sigurado akong pagagalitan ako ni Tatay. Galit pa sa amin ni Santiago 'yun dahil sa basta na lang daw namin iniwan 'yung tinatagpi naming lambat.
Santiago: Oo nga. 'Pag nakita kami noon, siguradong batok ang aming aabutan.
(Siyang pagbalik ni Hesus sa sala, at lumapit sa kanila.)
Hesus: Ano ang pinagkakaguluhan n'yo d'yan?
Juan: 'Yung biyenan ni Ka Pedro, may sakit. Wala tuloy tayong meryenda ngayon.
Hesus: Problema ba 'yun? (Baling kay Pedro.) Gusto mo ba siyang gumaling Ko?
Pedro: Opo...kung gusto N'yo.
Hesus: O baka gusto mo para lang may makain ka.
Pedro: Hindi po. Kasundo ko naman ang biyenan ko.
Hesus: Dalhin mo Ako sa kanya.
At pinagaling nga ni Hesus ang biyenan ni Pedro.
At hindi totoo na kaya itinanggi ni Pedro si Hesus ng tatlong beses noong Huwebes Santo ay dahil sa insidenteng ito.
Naalala ko si Pepe Pimentel, si Tito Pepe, na laging inaalaska ang kanyang biyenan. Pero, sinabi naman n'ya na joke lang 'yun, at nagkakasundo sila.
Ewan kung totoo 'yung napabalitang dinemanda si Tito Pepe ng kanyang biyenan.
Ako. pareho nang yumao ang aking biyenan. Hindi ko naman masasabing maswerte ako. Hindi man ako naging malapit sa biyenan kong lalaki, kahit papano'y naging mabuti naman ang pakikitungo sa akin ng biyenan kong babae.
Sayang nga at hindi ko sila lalong nakilala. Matagal din kaming pamilya na nakituloy sa kanila, pero hindi ko nagawang lumapit sa kanila.
Sayang din at hindi nakilalang mabuti ng aking mga anak ang kanilang lolo, samantalang bumukod na kami ilang taon lang nabiyuda ang kanilang lola, kung kelan pa naman nagsisimulang magka-isip na ang mga bata. Napalapit sana sila sa kanilang lola.
Ang sa akin naman, kung ako ang nasa katayuan ni Pedro, gugustuhin ko rin na mapagaling ni Hesus ang aking biyenan.
Tutal, kung hindi dahil sa kanya, hindi ko mapapangasawa ang kanyang anak.
Sunday, January 1, 2012
Can't Buy Me Love
Alam ko na kung bakit ako mahirap; bata pa ako'y nasabi ko sa aking sariling ayaw ko ang yumaman. Hindi pa man lumalabas ang The Secret ni Rhonda Byrne, umiral na agad sa akin ang Law of Attraction. Kaya, 'eto, kalahating century na ako sa mundong ito, mas malaki pa rin ang aking liabilities kesa assets, at, 'di tulad ni Mikey Arroyo, sigurado akong hindi mag-ta-taymes tuwenti ang aking assets sa loob lamang ng anim na taon.
Hindi ko alam kung nasabi ko 'yun dahil talagang ayaw kong yumaman, o isang kaso ito, ayon nga kay Bo Sanchez, ng romanticizing poverty. 'Yun bang inaakalang mas masaya ang buhay ng isang mahirap kesa buhay ng isang mayaman.
Well, hindi ko naman masasabi kung aling buhay ang mas masaya. Hindi ko naman na-experience ang maging mayaman.
Ang gusto ko lang naman sa maraming pera ay 'yung marami kang choices.
Mas gusto ko na may choice ako ngayong unang araw ng bagong taon kung ako'y pupunta sa SM Sucat, SM Alabang, o MOA, kesa wala akong choice kun'di mamasada ng taksi at dalhin ang mga pasahero sa SM Sucat, SM Alabang, o MOA.
Mas gusto ko na may choice ako kung kakain ako ng puto bumbong, bibingka, o banana cue, kesa wala akong choice kun'di ipagliban ko ang meryenda at hintayin na lang ang hapunan.
Mas gusto ko na may choice ako kung manonood ako ng "Enteng Ka Ng Ina Mo", "My House Husband - Ikaw Na", o "The Asiong Salonga Story", kesa wala akong choice kun'di panoorin ang "Segunda Mano" dahil 'yun agad ang mayroong pirated DVD.
Masaklap din kung ang aking Noche Buena ay kanin at asin lamang, kung ang aking anak ay nangangailangang dalhin sa ospital dahil tinamaan ng ligaw na bala, o kung ano pang pangangailangan ng pera sa buong taon at wala akong panggastos.
Hindi ko ikakaila: nagnais din ako na magkaroon ng maraming pera. Kaya marami rin akong sinunod na mga pamahiin, pero may tweaks, para mas maraming pera ang sa aki'y dumating.
Gaya dati, hindi ako nagsuot ng damit na may polka dots dahil baka mga barya lang ang aking makuha. Naghanap ako ng damit na may mga hugis rectangle. Ang problema, wala akong nakita, kaya pinag-gugupit ko na lang ang aking damit. Effective naman; n'ung taong 'yun, laging butas ang aking bulsa.
Nagsuot din ako ng kulay green, dahil simbolo daw 'yun ng kasaganaan, at para kumita rin ako ng dollars. Kaso, ang kinita ko ay panay limang piso. At nang ginawang barya ang limang piso, wala na ring umakyat na pera sa akin.
Hindi na rin ako naghanda at kumain ng tig-pi-pitong mansanas, dalandaan, chico, ubas, kiat-kiat, bayabas, at Sunkist. Ang inihanda't kinain ko ay iba't ibang klase ng pears. Sa pangalan na pangalan na lang, feeling ko'y yayaman na ako.
Pinag-bubuksan ko rin lahat ng aming mga bintana't pintuan noong magpalit ng taon, para maraming grasya ang pumasok sa amin. Sa halip na narumihan ang aming loob dahil sa sobrang usok mula sa mga paputok, luminis pa ang aming bahay; ninakaw ang lahat ng aming kagamitan.
Wa' epek ang mga 'yun. Kaya, kung minsan, gusto ko na ring tumaya sa Lotto. Malay mo, baka suwertehin.
Kaso, naisip ko rin, ano naman ang gagawin ko sa limpak-limpak na salaping mapapanalunan ko sa Grand Lotto?
Alam ko na, patatayuan ko ng bakod ang aming bahay. Mataas na bakod. Mas mataas pa sa aking bungalow. Para hindi makita ng mga tao ang aming looban. At hindi ko rin sila makikita.
Ipapa-bullet proof ang aking Model 1992 Mitsubishi Lancer, para kahit tutukan kami ng mga kidnapper, wala akong takot ipagpatuloy ang aking pagmamaneho.
Kakain ako sa mga mamahaling restoran, panay eat-all-you-can, tapos magpapatingin ako sa mga magagaling na espesyalista para magpagamot. Can afford ko na rin naman ang kanilang irereseta.
Mahirap nga ang maging mahirap, pero, naisip ko, mahirap din marahil ang maging mayaman. Lagi siguro akong takot sa safety naming mag-anak. At darami rin ang aking mga kamag-anak.
Hindi naman mabibili ng pera ang lahat. 'Ika nga ng The Beatles, "Money can't buy me love."
Siguro, tulad ng pag-inom ng San Mig Light, panonood ng CinemaOne, o pagkain ng dinuguan, ang pagkakaroon ng pera ay dapat ding in moderation.
Gaya nga ng dasal ni Agur, "Huwag Mo akong payamanin o paghirapin. Sapat na pagkain lamang ang ibigay Mo sa akin. Baka kung managana ako ay masabi kong hindi na Kita kailangan. Baka naman kung maghirap ako'y matutong magnakaw, at pangalan Mo'y malapastangan." (Proverbs 30: 8-9)
Tama na sa akin ang magkaroon ng sapat: upang makakain kami ng tatlong beses, at dalawang merienda, araw-araw; upang hindi na ako makipila sa maraming naghihintay ng taksi sa SM; upang makapagpalit kami ng wardrobe kada limang taon.
Kaya, ang unang dasal ko sa Diyos ay nawa'y bigyan N'ya kami ng sapat sa darating na bagong taon.
Ang ikalawang dasal ko'y nawa'y bigyan N'ya ako ng kaalaman upang matanto ko kung ano ang "sapat". Kung minsan kasi'y sobra-sobra na, pero ang pakiramdam ko'y kulang pa rin.
At ang huling dasal ko'y nawa'y bigyan N'ya ako ng isang generous heart upang makapagbigay ako sa mga taong nalalagay sa forced poverty. 'Yun, marahil, ang magandang paraan upang magpasalamat sa mga biyayang Kanyang ibinibigay.
Mula sa akin at sa aking pamilya, nawa'y mgakaroon kayo ng isang bagong taong mapayapa, maligaya, at punong-puno ng biyaya.
Hindi ko alam kung nasabi ko 'yun dahil talagang ayaw kong yumaman, o isang kaso ito, ayon nga kay Bo Sanchez, ng romanticizing poverty. 'Yun bang inaakalang mas masaya ang buhay ng isang mahirap kesa buhay ng isang mayaman.
Well, hindi ko naman masasabi kung aling buhay ang mas masaya. Hindi ko naman na-experience ang maging mayaman.
Ang gusto ko lang naman sa maraming pera ay 'yung marami kang choices.
Mas gusto ko na may choice ako ngayong unang araw ng bagong taon kung ako'y pupunta sa SM Sucat, SM Alabang, o MOA, kesa wala akong choice kun'di mamasada ng taksi at dalhin ang mga pasahero sa SM Sucat, SM Alabang, o MOA.
Mas gusto ko na may choice ako kung kakain ako ng puto bumbong, bibingka, o banana cue, kesa wala akong choice kun'di ipagliban ko ang meryenda at hintayin na lang ang hapunan.
Mas gusto ko na may choice ako kung manonood ako ng "Enteng Ka Ng Ina Mo", "My House Husband - Ikaw Na", o "The Asiong Salonga Story", kesa wala akong choice kun'di panoorin ang "Segunda Mano" dahil 'yun agad ang mayroong pirated DVD.
Masaklap din kung ang aking Noche Buena ay kanin at asin lamang, kung ang aking anak ay nangangailangang dalhin sa ospital dahil tinamaan ng ligaw na bala, o kung ano pang pangangailangan ng pera sa buong taon at wala akong panggastos.
Hindi ko ikakaila: nagnais din ako na magkaroon ng maraming pera. Kaya marami rin akong sinunod na mga pamahiin, pero may tweaks, para mas maraming pera ang sa aki'y dumating.
Gaya dati, hindi ako nagsuot ng damit na may polka dots dahil baka mga barya lang ang aking makuha. Naghanap ako ng damit na may mga hugis rectangle. Ang problema, wala akong nakita, kaya pinag-gugupit ko na lang ang aking damit. Effective naman; n'ung taong 'yun, laging butas ang aking bulsa.
Nagsuot din ako ng kulay green, dahil simbolo daw 'yun ng kasaganaan, at para kumita rin ako ng dollars. Kaso, ang kinita ko ay panay limang piso. At nang ginawang barya ang limang piso, wala na ring umakyat na pera sa akin.
Hindi na rin ako naghanda at kumain ng tig-pi-pitong mansanas, dalandaan, chico, ubas, kiat-kiat, bayabas, at Sunkist. Ang inihanda't kinain ko ay iba't ibang klase ng pears. Sa pangalan na pangalan na lang, feeling ko'y yayaman na ako.
Pinag-bubuksan ko rin lahat ng aming mga bintana't pintuan noong magpalit ng taon, para maraming grasya ang pumasok sa amin. Sa halip na narumihan ang aming loob dahil sa sobrang usok mula sa mga paputok, luminis pa ang aming bahay; ninakaw ang lahat ng aming kagamitan.
Wa' epek ang mga 'yun. Kaya, kung minsan, gusto ko na ring tumaya sa Lotto. Malay mo, baka suwertehin.
Kaso, naisip ko rin, ano naman ang gagawin ko sa limpak-limpak na salaping mapapanalunan ko sa Grand Lotto?
Alam ko na, patatayuan ko ng bakod ang aming bahay. Mataas na bakod. Mas mataas pa sa aking bungalow. Para hindi makita ng mga tao ang aming looban. At hindi ko rin sila makikita.
Ipapa-bullet proof ang aking Model 1992 Mitsubishi Lancer, para kahit tutukan kami ng mga kidnapper, wala akong takot ipagpatuloy ang aking pagmamaneho.
Kakain ako sa mga mamahaling restoran, panay eat-all-you-can, tapos magpapatingin ako sa mga magagaling na espesyalista para magpagamot. Can afford ko na rin naman ang kanilang irereseta.
Mahirap nga ang maging mahirap, pero, naisip ko, mahirap din marahil ang maging mayaman. Lagi siguro akong takot sa safety naming mag-anak. At darami rin ang aking mga kamag-anak.
Hindi naman mabibili ng pera ang lahat. 'Ika nga ng The Beatles, "Money can't buy me love."
Siguro, tulad ng pag-inom ng San Mig Light, panonood ng CinemaOne, o pagkain ng dinuguan, ang pagkakaroon ng pera ay dapat ding in moderation.
Gaya nga ng dasal ni Agur, "Huwag Mo akong payamanin o paghirapin. Sapat na pagkain lamang ang ibigay Mo sa akin. Baka kung managana ako ay masabi kong hindi na Kita kailangan. Baka naman kung maghirap ako'y matutong magnakaw, at pangalan Mo'y malapastangan." (Proverbs 30: 8-9)
Tama na sa akin ang magkaroon ng sapat: upang makakain kami ng tatlong beses, at dalawang merienda, araw-araw; upang hindi na ako makipila sa maraming naghihintay ng taksi sa SM; upang makapagpalit kami ng wardrobe kada limang taon.
Kaya, ang unang dasal ko sa Diyos ay nawa'y bigyan N'ya kami ng sapat sa darating na bagong taon.
Ang ikalawang dasal ko'y nawa'y bigyan N'ya ako ng kaalaman upang matanto ko kung ano ang "sapat". Kung minsan kasi'y sobra-sobra na, pero ang pakiramdam ko'y kulang pa rin.
At ang huling dasal ko'y nawa'y bigyan N'ya ako ng isang generous heart upang makapagbigay ako sa mga taong nalalagay sa forced poverty. 'Yun, marahil, ang magandang paraan upang magpasalamat sa mga biyayang Kanyang ibinibigay.
Mula sa akin at sa aking pamilya, nawa'y mgakaroon kayo ng isang bagong taong mapayapa, maligaya, at punong-puno ng biyaya.
Subscribe to:
Posts (Atom)