Tita Cory (Part 2)

Ang isang pangarap ko sa buhay ay 'yung 'pag ako'y namatay, maraming mga kaibigang dadalaw sa aking burol. Lahat sila'y malungkot, nag-iiyakan, at nagsasabing, "Sayang at wala na siya."

Itinigil ko na ang pag-iisp sa pangarap na ito. Nagiging vivid na kasi. Baka, ayon sa Law of Attraction, ma-attract ko ang aking kamatayan. At, palagay ko, iilan lang ang malulungkot sa aking pag-alis.

Kanina, napanood ko ang Necrological Service para sa dating Pangulong Cory Aquino. Tulad ni Kris, napaiyak din ako. Pero, 'di tulad n'ya, hindi naman ako napahagulgol. Buti na lang at nag-iisa akong nanonood ng TV; nakakahiya naman kung marinig nila ang aking singhot.

Mas lalo kong nakilala si Tita Cory sa mga pahayag ng mga kaibigan. Higit doon, mas lalo kong nalaman, at namangha, sa mga nagawa n'ya.

Ilang ulit nabanggit ang kanyang pagiging matapang, and kanyang pagkakaroon ng integridad, ang kanyang mabuting pamamalakad noong siya ay nasa pamahalaan, ang kanyang paniniwala at pag-asa sa mga Pilipino, at ang ang kanyang malakas na pananalig sa Diyos.

Nabanggit din na dahil ibinigay n'yang ehemplo ang kanyang sarili, na dati'y isa lamang na housewife, nguni't naging presidente, ang isang kaibiga'y maniwala sa sarili at naisakatuparan ang kanyang potensyal.

Ang kanyang duktor naman ay nagsabi na nagtitiwala si Tita Cory sa mga Pilipinong duktor, at gusto n'ya na sila ang tumingin sa kanya.

Ang isang makabagdamdamin sa akin ay noong nagsalita ang kanyang security aide. Sa lahat ng mga nagsalita, siya ang may pinaka-mahinang Inggles. Nguni't, ang kanyang mensahe ang pinaka-"galing sa puso". Sinabi n'ya na binigyan ni Tita Cory ng dangal ang mga "maliliit" na taong naglilingkod sa kanya.

Marahil, hindi lang para sa security aide n'ya ginawa 'yun ni Tita Cory, kun'di para sa buong bayang Pilipino. Ipinakita n'ya sa atin ang ating dangal. Sabi nga, ayon kay Ninoy, "The Filipino people is worth dying for." Nguni't para kay Tita Cory, "The Filipino people is worth living for."

Meron ding nagsabi na dahil kay Tita Cory, naging proud siya na maging Pilipino.

At sa aking palagay, ito ang mas higit na legacy na kanyang iniwan, kesa sa demokrasyang naibalik sa atin.

Habang pinanonood ko ang service, naisip ko, paano kaya ang mangyayari kung sina FVR, Erap, o GMA na ang pumanaw. Marami rin kaya ang magsasabi kung gaano sila kabait at katapat sa kanilang posisyong pinaglingkuran? O matutulad ba sila ni Marcos na hanggang ngayo'y naka-display pa rin, naghihintay may magsabing maaari na siyang ipahinga't ilibing ng walang kahihiyan.

Paano kaya ang aking sariling libing?

Sabi nga nila, noong ipinanganak ka, ika'y umiiyak habang ang lahat ay nakangiti. Sana, sa iyong pagkamatay, ika'y nakangiti habang ang lahat ay umiiyak.

Kay raming nagpapakita ng pagmamahal at pasasalamat kay Tita Cory. Marahil, ang mas mahusay na paraan ng pasasalamat ay iyung ipagpatuloy ang mga nagawa niya: ang pagiging tapat sa tungkulin, ang pagmamahal at talagang paggawa upang makaangat sa buhay ang nakararami sa ating bansa, ang hindi pagwawalang bahala lalo na kung ang ating kalayaan ang nakataya, ang pagtitiwala sa mga Pilipino, at ang malakas na pananalig sa Diyos, 'di lamang sa salita, o sa panlabas na gawa, kun'di na rin sa kalalim-laliman ng puso.

Hindi ako ipananganak sa greatness tulad ni Tita Cory. Hindi ko maaabot ang kanyang naabot, at maging mabuting impluwensiya sa napakarami nating kababayan. Nguni't, kahit sa maliit na paraan, maisakatuparan ko sana ang dasal ni Tita Cory para sa atin, na ang Pilipino ay magkaisa, magtulungan, at umunlad.

Sa ganoon, magiging tunay ang aking pasasalamat sa kanya.