Despedida

'Saktong apat na buwan ngayon nang ako'y inilibre (literally) ng aking mga kaopisina. Sa Dad's nila ako dinala at may pakulo ang restoran: sa bawa't sampung taong o-order, may isang libre. Ako ang ika-labing isang kumuha ng blue plate.

Okey lang naman daw 'yun, sabi ng isa kong kasamahan. Gusto lang talaga nilang kumain sa labas; ginawa lang akong dahilan.

Naisip ko rin na kaya nila ako ipinag-despedida ay para siguradong makaalis ako.

Okey rin naman kung wala akong bayad; kung hindi natuloy ang aking pag-alis, hindi ko isosoli ang ginastos nila.

Labinlima kaming kumain doon, at ako ang tanging lalaki. Hindi po ako chikboy, at lalong-lalo nang hindi ako crush ng bayan. Sa tagal ng aming pagsasama, ako lang siguro ang nauuto nila ("Balty, pahiram naman ng PC." "Balty, pa-load naman ng Microsoft Office. Ang hirap kasing gamitin 'yung OpenOffice, eh." "Balty, paki-check naman sa problema. Wala kasi kaming makita sa side namin.")

Isa pa, alam nilang harmless ako.

Sa grupong 'yun, ako ang isa sa pinaka-"bata" sa serbisyo sa kumpanya. Gayun pa man, hindi nagbago ang hitsura nila mula nang unang nakita ko sila 21 years ago.

Hindi rin dahil ako'y bolero kaya kinaibigan nila ako.

Ang mga kasama ko'y pawang mga manager o systems manager. 'Di ka naman siguro magtataka, palibhasa mga loyalist kami. Kaya, siguro, kung pinasabog ang Dad's n'ung oras na 'yun, maraming subordinates ang matutuwa dahil ma-po-promote na sila. Laking lungkot din ng kumpanya; malaki-laki ang babayaran nilang insurance.

Sa tagal ng pagsasama namin sa trabaho, 'di miminsan na kami'y nagtatalo-talo. Meron nga dati akong nakausap, at napansin kong nagtataasan na ang aming boses. Napahinto ako at sinabi sa kanyang, "friends pa rin tayo. Trabaho lang itong ating pinagtatalunan." Tapos, nagkalma na rin siya.

Marahil, kaya rin nila ako naging kaibigan, kasi'y tinatanggap ko ng maluwalhati ang kanilang mga bulyaw sa akin.

Ngayon, bumabalik ako't iniisip ang mga taong ito, at napansin ko na halos may pare-parehong silang katangian:

1. Mahuhusay sila sa teknikal.
   
   Iba't iba ang hawak ng aking mga kasamahan: may programmer, systems administrator, at systems analyst. Alam nila ang pasikot-sikot ng nga hinahawakan nilang systema. 'Pag tinanong sila ng under nila, kaya nilang sagutin.
   
   Ako, parang titser. 'Pag tinanong ako ng aking subordinate tungkol sa teknikal, sasagot akong, "that's your assignment for tomorrow."
   
   
2. Mahuhusay sila sa komunikasyon.
   
   Ingles kung kausapin nila ako. Very articulate. Good grammar. Right diction.
   
   Siyempre, Tagalog ang pagsagot ko. Although medyo hirap silang maintindihan ako, mas mahihirapan sila kung ako'y mag-i-Ingles.
   
   
3. Action oriented.
   
   Kumbaga, may sense of urgency sila. 'Pag may problema, aksyon agad. Hindi na pinatatagal.
   
   Op kors, may kakulitan din ang mga ito.
   
   
4. Protective sila sa kanilang mga tauhan.
   
   Marahil, dito nagsisimula ang aming mga alitan. Kapag nagturuan na ang aming mga subordinates at sinabing, "mali kasi ang ginawa ni....", ayan na! Defensive posture na kami.
   
   Pero, isa pang dahilan kaya naging kaibigan ako ng mga ito ay dahil madali akong tumanggap ng aming pagkakamali.
   
   Na ikinagagalit naman ng aking mga tauhan.
   
   Eh, kung talaga namang mali kami, ano pa ang magagawa kong pagtatakip? Mahusay man akong magsinungaling, natutunan kong mas madali ang magsabi ng totoo. 'Di ko na kailangang mag-fabricate ng mga kwento.
   
   Pagkatapos naman akong umamin, tapos na ang usapan. Kalimutan na. Hindi naman nagtatanim ang mga fourteen flowers na kasama ko.
   
   At hindi rin sila nagpupungay (gloat) pagkatapos.
   
   
5. Walang silang crab mentality.
   
   Kay daling humingi ng tulong sa mga ito. Hindi ka nila ibabagsak. At kung magkamali ka, gaya ng sabi ko, hindi sila nagpupungay. Ang kanila, basta't masolusyunan ang problema.
   
   Kung minsan, kahit tungkol sa pera, nakakahingi din ako ng tulong.
   
   
6. Suspect ang kanilang sense of humor.
   
   Kahit magkandaluha na sila sa kakakatawa sa mga jokes ko, 'pag nahimasmasan na sila, sasabihin nilang, "ang corny mo talaga!"

Sa labing-apat na nagpunta sa Dad's sa Greenbelt apat na buwan na ang nakakalipas, maraming-maraming salamat sa inyo.

Huli man daw ang aking pasasalamat, at magaling, huli pa rin.

At bilang pagpugay sa inyo, ilalathala ko ang inyong pangalan, na'ng sa gan'un, makilala kayo ng milyong-milyong nagbabasa ng aking blog (gan'un kadami ang magbabasa kung sakaling maging dramatic ang aking kamatayan):

Ebet, Joy, Norma, Lynnette, Peggy, Vissia, Toton, Mates, Belen, Talitz, Judith, Noeme (kahit daw "Noemi" ay tama rin), Tere, at Chet.

(Walang kinalaman ang billing kung gaano ako ka-close sa kanila, o kung sino ang mas may malaking kontribusyon sa bayad n'ung araw na 'yun.)

"Tell me who your friends are, and I'll tell you who you are."

Ngayong inilagay ko na ang mga pangalan n'yo, at alam na na kaibigan n'yo ako, masasabi na ng mga tao kung sino kayo. ("Ikaw si Ebet.", "Ikaw si Joy.", etc.)