Mas Maswerte Pa Rin Kami Sa Pampanga

Nung bata pa ako, kayraming dekada na ang nakakaraan, meron kaming karinderya sa may Zurbaran Market, malapit sa Fabella Hospital. Ang Fabella ay isang government hospital kung saan ang specialization n'ya ay ang pagpapaanak, kaya't wala o kakaunti lang ang ibinabayad ng mga bagong ina. Sa katunayan, doon ako iniluwal ng aking Mommy, kaya't ang theme song ko ay Born Free.

Maraming mga tatay ang nagpupunta sa aming karinderya at nanghihingi ng mainit na tubig. Dahil mura pa ang mga bilihin noon nagbibigay naman kami ng libre. Malay mo, isang araw, kumain sila sa amin.

May isang pagkakataon nang ang aking Ate ang nagbuhos ng mainit na tubig sa thermos ng isang mama. Hindi namin alam ang dahilan nguni't biglang sumabog ang thermos nang nilagyan na ng mainit na tubig. Mula noon, nagkaroon na ako ng phobia sa paglalagay ng mainit na tubig sa thermos.

Nang ako'y nagkaasawa't nagkaroon ng beybi, dapat lagi kaming may nakahandang mainit na tubig, sakaling gutumin ang bata't kailangang magtimpla ng gatas. Minsan, pagkatapos mag-init ng tubig, sinabihan ko si Misis na siya ang magsalin sa thermos dahil nga takot akong masabugan. Ganito ang naging usapan namin:

Ako: Ikaw na ang magbuhos ng mainit na tubig sa thermos.

Misis: Bakit?

Ako: Natatakot ako, baka kasi ako masabugan. (At dito ko ikinuwento ang nangyari sa aking Ate.)

Misis: Eh, kung ako ang masabugan?

Ako: (Sandaling natahimik...)...(natahimik ulit...)...(at natahimik pa.) Hindi naman siguro.

Misis: Mahal mo ba ako?

Ako: (Mabilis kong nasagot ito.) Oo.

Misis: Eh, 'di, ikaw na ang magbuhos.

Kaya, mula noon, ako na lagi ang nagsasalin ng mainit na tubig, dahan-dahan, at baka masabugan ang aking mukha. Sabagay, kung magkagayon, baka blessing in disguise pa, dahil mapapalitan ang aking mukha.

Naalala ko ito noong una kong nabasa ang nangyaring masaker sa Maguindanao. Siyempre, na-shock agad ako sa dami ng napatay, lalo na't mga babae at taga-media ang mga kasama. Pero, mas na-shock ako nang malaman kong pinadala ni Esmael ang kanyang asawa, na si Genalyn, para makapag-file sa COMELEC. Siguro, naging ganito ang kanilang usapan:

Esmael: Ikaw na ang mag-file ng kandidatura ko.

Genalyn: Bakit?

Esmael: Natatakot ako, baka raw ako tadtarin ni Junior 'pag kinalaban ko siya. (At dito ikinuwento n'ya ang sinabi sa kanya ni Ampatuan.)

Genalyn: Eh, kung ako ang tadtarin?

Esmael: (Sandaling natahimik...)...(natahimik ulit...)...(at natahimik pa.) Hindi naman siguro.

Genalyn: Mahal mo ba ako?

Esmael: (Mabilis n'yang nasagot ito.) Oo....Eh, ako, mahal mo?

Genalyn: Oo.

Esmael: Eh, 'di, ikaw na ang mag-file.

Umasa si Esmael na hindi gagalawin ang kanyang asawa, kasi babae. Pero, ang hindi naisip ni Esmael, na kung ang pinag-uusapan na'y kapangyarihan at pera, wala nang babae-babae pa.

O, baka naisip n'ya 'yun kaso in denial s'ya sa kanyang sarili at sa kanyang asawa, at patuloy na umasa s'yang walang masamang mangyayari kay Genalyn. Kahit na, isinuong pa rin sa panganib ni Esmael ang buhay ni Genalyn, kasama ng dalawang kapatid na babae ni Esmael, para lang masunod ang kanyang kagustuhang tumakbo.

Parang hindi tama.

Ngayon, malugod pang tinanggap ng administrasyon si Esmael para maging kandidato nila sa Maguindanao. Akala nila, ibang-iba si Mangudadatu kay Ampatuan. Pero, sa ikinilos ni Esmael...ewan ko!

Sa nangyaring masaker, malamang-lamang mananalo si Esmael. Makukuha n'ya ang sympathy votes, 'wag lamang maharang ng mga Ampatuan. Kaso, manalo man si Esmael, parang hindi pa rin maganda. Kung tutuusin, may sala din s'ya sa nangyari. At ang mabigat doon, nabuhay s'ya para makita n'ya ang kanyang maling ginawa (kung tinatanggap n'yang mali 'yun).

Kaya, maswerte pa rin kami sa Pampanga. Sa konggreso lang tatakbo si GMA, sa Maynila s'ya madalas, gumagawa ng per...este, mga batas. At least, nand'yan pa rin si Among Ed bilang aming gobernador. Mas may executive powers naman ang gobernador kesa konggresista.

Ngayon, ang dapat ay manalo muli si Among Ed.